Door drs. Silvio Verbeek, MSc

Met de aanhoudende lockdowns en onsamenhangende maatregelen, waarvan men hoopt dat ze de Covid-19-infecties zullen doen verdwijnen, komt het gezegde “krankzinnigheid is steeds weer hetzelfde doen, maar een ander resultaat verwachten” in een heel ander daglicht te staan. Hoe zijn we hier eigenlijk beland?

Wetenschap en geneeskunde zijn talen die de aard van het universum onderzoeken en die, net als religie, een enorme macht over een cultuur krijgen. Ze definiëren gezondheid en ziekte en stellen normen voor de manier waarop we dagelijks voor onszelf zorgen. Het belangrijkste is dat de geneeskunde ons aan onszelf uitlegt en de realiteit vaststelt van hoe wij dingen benoemen. Elke geneeskunde weerspiegelt culturele waarden die heilig worden gehouden. Het Cartesiaanse model waaruit de moderne geneeskunde is voortgekomen, ziet de wereld en het menselijk lichaam als een machine: een ‘onvolmaakt ding’ dat kapot kan gaan en door de mens moet worden gerepareerd. Denk bijvoorbeeld aan de medicatie die men tot het einde der dagen moet blijven slikken als de huisarts een te hoge bloeddruk heeft waargenomen, of de talloze operaties die verricht worden om in te grijpen in het functioneren van het lichaam.

De arrogantie van de wetenschappelijke ideologie dat zij de natuur kan veroveren, komt voort uit haar onhoudbare overtuiging dat de mens buiten de natuur bestaat, dat de mens op de één of andere manier die natuur kan overstijgen en domineren. Als men het woord natuur begrijpt als zijnde “krachten van de natuur waaraan de mens is onderworpen”, zou men ‘natuur’ ook kunnen vervangen door de woorden God, Tao, of de Grote Almachtige.

Deze arrogantie heeft ertoe geleid dat aanhangers van de wetenschap blindelings geloven dat door de mens gemaakte chemicaliën en inentingen uit een laboratorium ziekten kunnen overwinnen. Klaarblijkelijk zijn zij gemakshalve hun eigen lichamelijke ervaringen vergeten van toen zij zelf nog klein waren: onze lichamen – die uit de natuur komen – hebben immers van nature de wijsheid en zelfs een immunologisch geheugen om met dingen zoals virussen om te gaan. Onbewust moeten zij zich dit nog steeds realiseren. Hoe kan men anders hun willekeurige beslissing verklaren om tijdens deze Covid-19-pandemie kinderen jonger dan 12 jaar geen maskers te laten dragen. Van planten – ook lichamen van de natuur – is al lang bewezen dat ze antivirale en antibacteriële eigenschappen bezitten. De Chinese geschiedenis spreekt van meer dan 300 epidemieën die artsen met kruidengeneesmiddelen hebben kunnen stoppen. Maar deze feiten passen natuurlijk niet in de verhaallijn van de wetenschappers die zich gedragen als wetenschappelijke geestelijken en worden daarom gemakshalve genegeerd. In plaats van een rationeel instrument te zijn om de mensheid vooruit te helpen en verblind door hun eigen ideologie, hebben zij de wetenschap in feite veranderd in een politieke knuppel die zij kunnen gebruiken tegen de ‘ongelovigen’. Als het even niet uitkomt, worden zelfs hun wetenschappelijke collega’s die Nobelprijzen hebben gewonnen voor ontdekkingen die niet passen in hun ideologie, verketterd.

In het politieke domein zien we nu diezelfde blinde verering van het wetenschappelijke ‘Zijn-boven-de-Natuur’. De politiek voert samen met de wetenschappelijke experts een repressief Covid-19-beleid. Zoals iedereen die zijn boerenverstand gebruikt, weet, werkt een lockdown niet om een virus te vernietigen. Het stelt alleen de blootstelling eraan uit. Wat lockdowns wèl vernietigen zijn de vrijheden van de mensen en daarmee hun levens, iets waar de ‘experts’ blijkbaar geen rekening mee houden. En zo lijken hun beslissingen meer en meer op die van de anti-menselijke sekte van het communisme: mensen zijn geen unieke individuen meer met inherente vrijheden, zij moeten kneedbaar zijn. Het volk staat in hun ogen hulpeloos tegenover deze Covid-19-pandemie en het kunnen uiteraard alleen de politieke elite en hun bevriende wetenschappelijke experts zijn die het lot van het ongeïnformeerde hulpeloze volk kan bepalen. Tegenover iedere ‘bedreiging’ – zoals die wordt gezien vanuit hun perspectief van “heerschappij over de natuur en de mens” – hebben mensen de verlichte heersende klasse en de verlichte wetenschappelijke deskundigen nodig om hen te vertellen hoe te denken en te handelen. Een simpel mens met zijn boerenverstand en hulpeloos immuunsysteem heeft dat vermogen nu eenmaal niet. “Konden we nu alleen maar het volk ons vaccin laten nemen, dan hebben we weer alles onder controle. We vinden wel een manier om ze te kneden”.

Degenen die verblind zijn door de “heerschappij over de Natuur en de Mens”-ideologie lijken toch in de goden te geloven. Ze gedragen zich namelijk zelf als goden. Hoe dit soort mensen 300 jaar geleden werden behandeld, was door ze ‘krankzinnig’ te verklaren en ze op te sluiten voor bewaring.

Wat zijn de tijden veranderd!