Als mensen gehersenspoeld zijn, zijn ze er zich dan van bewust?

De term impliceert een gebrek aan bewustzijn, maar ik bedoel diep van binnen… is er dan een gevoel dat er iets niet juist is?

We denken meestal dat degenen die gevoelig zijn voor hersenspoeling de ongeschoolde of kwetsbare personen zijn, maar een vluchtige blik op de recente geschiedenis suggereert het tegendeel.

In nazi-Duitsland behoorden doctoraten en zelfs mensen met goede kennis van de schone kunsten en literatuur tot de klasse van de Duitsers die het ideaal van de arische superioriteit met volle overtuiging omarmden en de nazi’s vereerden voor het uitroeien van de “smerige joden”.

In het maoïstische China waren er postdoctorale studenten van de allerbeste universiteiten die zich verheugden over de plicht om hun ouders en professoren, die deel uitmaakten van de “bourgeoisie” aan te geven bij de autoriteiten, zodat ze zouden kunnen worden aangeklaagd en mogelijk zelfs gedood. Daarbij voelden ze zich deel uitmaken van een dappere en grandioze “vooruitgang” om een glorieus socialistisch utopia op te bouwen, en in hun hart koesterden ze de liefde voor Mao.

In de afgelopen maanden zijn er op YouTube een aantal video’s gepubliceerd waarin mensen in de straten van New York worden geïnterviewd en waarin ze worden geïnformeerd over enkele prominente kenmerken van Trump’s fiscaal beleid, alleen worden ze voorgesteld als ideeën afkomstig van Biden. De voorstanders van Biden blijken de voorstellen steevast van harte te steunen. Wanneer ze het omgekeerde krijgen te horen, prominente kenmerken van Biden’s fiscaal beleid, waarbij ze te horen krijgen dat dit uit het kamp van Trump afkomstig is, blijkt plots dat de Biden-aanhangers de ideeën hekelen, als racistisch en dom.

Een gelijkaardig scenario speelt zich af wanneer de aanhangers van Trump aan dezelfde ‘switch-tactiek’ worden blootgesteld.

Tja, het is blijkbaar een beetje bedrieglijk, maar gezien het niveau van de vijandigheid die de mensen heen en weer slingert tussen de Democratische en de Republikeinse partij, zou men denken dat het verschil in inhoud van het eigenlijke beleid dat door elke partij wordt bepleit, een erg grimmig contrast zou moeten vertonen waarbij men niet gemakkelijk verward zal geraken. Maar dat blijkt in dit voorbeeld echter niet het geval te zijn. Zou het kunnen dat de allure van een verhaal dat “goed aanvoelt” veel meer verblindend is voor de koude, harde feiten dan we misschien beseffen? 

En het zijn niet alleen de ongeschoolden of de kwetsbaren die voor de gek worden gehouden. Misschien drinken we nu eenmaal allemaal af en toe graag van onze favoriete ‘bron’.

Zeker en vast bedrog, maar daarom niet Russisch

Bij het laatste presidentiële debat in de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2020 had ik een ‘a-ha!’ moment, maar niet van het goede soort.

President Trump gaf een opmerking aan Biden over wat er zoal op de onderschepte laptop van zijn zoon Hunter stond, inclusief bewijs van banden met bedrijven in Oekraïne en China. Biden verwierp de hele affaire en noemde het gewoonweg ‘Russisch bedrog’.

Ik ging meteen rechtop zitten. Ik denk dat ik zelfs mijn telefoon heb laten vallen.

Al meer dan 20 jaar zet ik mij in voor mensenrechtenkwesties in China en we weten wel wat er zoal gebeurt in China.  Het feit dat Hunter Biden niet één, maar twee bedrijven heeft die zaken doen in China, waarvan sommige zeer lucratief zijn, is geen geheim meer. En voor alle duidelijkheid, de Bidens zijn lang niet de enigen. Vele Amerikaanse senatoren, volksvertegenwoordigers en anderen hebben rechtstreekse belangen in China… al jaren. Veel ervan, of misschien wel het grootste deel ervan, is niet illegaal, hoewel dit alles een serieus belangenconflict creëert voor elke Amerikaanse regeringsfunctionaris die hierbij betrokken is.

Dit is allemaal een vaststaand feit, en dus wat ik verwachtte, of misschien beter gezegd hoopte dat Biden zou zeggen, was iets in de trant van: “Mijn zoon heeft verschillende bedrijven, sommige in China en in andere delen van de wereld, en het zijn legitieme bedrijven (ik ben niet zeker of dat ook het geval is, maar laten we er even vanuit gaan dat het zo zou zijn). En ik zeg u, in tegenstelling tot mijn tegenstander hier, als ik wordt verkozen, zal ik niet alleen al mijn financiële holdings in een ‘trust fund’ plaatsen, maar ook vragen dat mijn naaste familieleden hetzelfde doen. Op deze manier kan het Amerikaanse volk er zeker van zijn dat er nooit sprake zal zijn van een belangenconflict in mijn administratie rondom deze kwestie.”

Dat zou een goed antwoord zijn geweest, en een dat een potentieel schandaal zou vermijden. Daar zou ik mee kunnen leven.

Dus, waarom heeft Biden de hele zaak afgedaan als ‘Russisch bedrog’? En dan nog wel op live TV? Was dit een blunder? Een kortstondige vergissing? Dat moet wel. Ik was er zeker van dat zijn campagne dit allemaal zou rechtzetten met een officiële mededeling na afloop van het debat.

Ik ontspande me in mijn stoel, en reikte naar wat meer chips. Mijn telefoon vond ik pas een tijdje later terug.

Hoe is dit mogelijk?

Wat het Biden-campagneteam de volgende 24 uur deed was simpelweg verbazingwekkend.  Ze herhaalden de bewering van Biden al zou het gaan om een ‘Russisch bedrog’ en de mainstream-media zijn er onmiddellijk mee aan de slag gegaan. Ze holden er gewoonweg achteraan.

CNN’s belangrijkste internationale anker, Christiane Amanpour, weigerde letterlijk om de zaak te bespreken met een woordvoerder van het Republikeins Nationaal Comité die voor haar show was uitgenodigd, en ze verklaarde: “Er zijn nooit problemen geweest op het gebied van corruptie [in verband met Hunter Biden]”. Het was een verrassend brede en allesomvattende verklaring; iets wat je zou verwachten van de Biden-campagne, maar zeker niet van een journalist. De RNC-woordvoerder, die verrast overkwam, antwoordde: “Hoe weet je dat?” Amanpour maakte vervolgens duidelijk dat de zaak niet meer besproken mocht worden in haar show.

Het leek alsof alle Sociale-mediaplatforms dezelfde memo hadden ontvangen.

Twitter heeft niet alleen het nieuws over de laptop van Hunter gecensureerd, maar heeft ook de integrale account van de New York Post geblokkeerd toen deze krant het onderzoeksverslag hierover publiceerde. Als we hier even over nadenken: een bedrijf met een winstoogmerk dat een “openbaar platform” exploiteert (en daarbinnen van wettelijke bescherming geniet) beslist welke kranten ze al dan niet laten spreken tot het volk.

Jarenlang was ik als mensenrechtenactivist rechtstreeks getuige van de neiging van de media, en tot op zekere hoogte ook van de Big Tech bedrijven, om nieuws dat ongunstig is voor de Chinese Communistische Partij (CCP) te censureren en te blokkeren, en de reden daarvoor lag voor de hand: lucratieve zakelijke deals met China.

Maar hoe zat het dan met dit ‘Russisch bedrog’?

Hoe kon een presidentiële campagne hier mee wegkomen, en waarom deden de media en de Big Tech bedrijven mee met dit spel? Het klinkt belachelijk al zou er een memo zijn verspreid onder de hoofden van al deze media- en technologiebedrijven, ook al zou het de uniformiteit van de boodschap en de veronachtzaming van de feiten kunnen verklaren.

En, indien ze werkelijk bereid zijn te liegen, te verdoezelen en deze kwestie te begraven, wat zouden ze dan nog meer kunnen doen? En waarom?

Samenzwering, giftig groepsdenken, of… nog erger?

Het beoordelen van samenzweringen zonder duidelijk bewijs is slechts een theorie, en ik ben niet zo dol op samenzweringstheorieën, dus laten we de mogelijkheid van een ‘samenzwering’ binnen de bestuursvergaderingen van deze bedrijven maar gewoon opzij zetten.

Wat eerder voor de hand ligt, iets wat tevens ondersteund wordt door tastbaar bewijs is het bestaan van een ‘giftige ideologische groepsgeest’, en ‘patiënt zero’ is hier waarschijnlijk de ‘New York Times’.

In een vernietigende ontslagbrief aan de New York Times die eerder dit jaar werd geschreven, sprak voormalig opiniemaker Bari Weiss over het giftige groepsdenken dat zich aan de Times heeft vastgeklampt. “Verhalen worden gekozen en verteld op een manier om het meest bekrompen publiek tevreden te stellen, in plaats van een nieuws-gierig publiek toe te staan over de wereld te lezen en vervolgens hun eigen conclusies te laten trekken,” schrijft Mevr. Weiss “Ik heb altijd geleerd dat journalisten degenen zijn die worden belast met het schrijven van de eerste ruwe schets van de geschiedenis. Maar nu wordt de geschiedenis zelf herleid tot een vluchtig iets dat wordt gekneed om te voldoen aan de behoeften van een vooraf bepaald verhaal of doel”.

Ted Koppel zei vorig jaar tijdens een toespraak in de ‘Carnegie Endowment for International Peace’ dat de nieuwsmedia “niet langer de stuwende krachten van de objectiviteit zijn die ik denk dat we ooit wel waren”. Meneer Koppel ging verder met te zeggen: “Het baart me grote zorgen dat als je het tegenwoordig over de New York Times hebt, we het niet meer over de New York Times van 50 jaar geleden hebben… We zien nu dingen op de voorpagina van de New York Times staan die 50 jaar geleden nooit zouden zijn verschenen.”

De laatste tijd werden bepaalde politieke stemmen van de V.S. afgekeurd, soms zelfs verwijderd, van de opiniepagina’s van de New York Times, terwijl CCP-ambtenaren en gevolmachtigden – trawanten van een buitenlands communistisch regime – op diezelfde pagina’s worden verwelkomd. Zoals ik in een eerder artikel ook al beschreef moest bijvoorbeeld een voormalige redacteur van de New York Times, James Bennet, ontslag nemen voor het plaatsen van een opiniestuk van de Amerikaanse Senator Tom Cotton. Ondertussen heeft de New York Times alleen al in de afgelopen 18 maanden zijn opinie-pagina als platform aangeboden aan de Chinese ambassadeur in de V.S., een belangrijke pro-Beijing ambtenaar in Hong Kong, en het hoofd van China’s door de overheid gesteunde tech gigant Huawei, die allemaal ideeën hebben gepubliceerd met de bedoeling om de macht en de invloed van de CCP te bevorderen. 

Om duidelijk te zijn over wat dit betekent: bij de New York Times kan het publiceren van Republikeinse stemmen je ontslag betekenen. Het publiceren van pro-CCP-stemmen en schuine artikelen die Trump aanvallen is prima. Dit bepaald ‘de groepsgeest’ waar Mevr. Weiss het over had. In feite is de kern van deze groepsgeest gewoonweg — de oorlog tegen Trump — en het beheerst de reguliere media doorheen de V.S. volledig.

De Washington Post publiceerde een artikel waarin Trump de “ergste bedreiging voor onze democratie sinds de jaren dertig” werd genoemd. CNN’s ‘Deskundige in geestelijke gezondheid’, Dr. Brandy Lee, die ook psychiater is bij de ‘Yale School of Medicine’s Law and Psychiatry Division’, zei botweg “Trump is erger dan Hitler”. Shalom Auslander van de Washington Post was het daarmee eens, en merkte op dat ook anderen Trump met Hitler hebben vergeleken.

Hoe en waarom begon dit fenomeen? Waarom zouden de media en techgiganten zo uniform tegen Trump mobiliseren?

Ten eerste is er het geld.

Het prediken van de “wakkere” gospel en het verpletteren van Trump is een zeer winstgevende business. Deze afgelopen verkiezing, hebben Democratische kandidaten de hoogst gefinancierde Senaatskandidaten in de geschiedenis gerund. 

Maar het gaat niet alleen om geld. Het gaat ook om macht.

“Het stoppen van de volgende Hitler” heeft de media en big tech bedrijven het excuus gegeven om informatie te censureren in de naam van “het stoppen van Russische desinformatie”, het beperken van vrije meningsuiting, en het rapporteren van de feiten op een extreem slinkse manier en onder het mom van “het weigeren van het normaliseren van Trump.” Door zichzelf te profileren als “het Verzet tegen Trump”, hebben de media zichzelf de luxe gepermitteerd om zich als een team te gaan gedragen, met een gestandaardiseerde berichtgeving en bijbehorende terminologie, zonder klachten van eender wie. Ze worden er zelfs door velen voor geprezen.

We bevinden ons per slot van rekening in aan ‘staat van oorlog’, en zoals vaak het geval is in tijden van oorlog, worden sommige rechten opgeschort om de klus te kunnen klaren. Als het gaat om media en Big Tech, waren objectiviteit en vrije toegang tot informatie de ‘opofferingen’ die werden gedaan om Trump terug uit het Witte Huis te verwijderen.

Dus ja, de ‘groepsgeest’ en de ‘staat van oorlog’ waarin men zich bevindt kan verklaren waarom het Biden-campagne team alle vertrouwen had in het rechthouden van Joe Biden’s uitspraak over ‘Russisch bedrog’. Er was immers geen enkel risico aan verbonden aangezien de media en Big Tech zeker al het nodige zouden doen om er aan draai aan te geven.

Maar is dat echt het hele verhaal?

De echte poppenspeler?

In bijna alle misdaadmysteries leidt het eeuwenoude gezegde “volg het geld” en doorgaans vind je op die manier de juiste verdachten. Dit is nog nooit zo waar geweest als bij de multi-nationals van vandaag, waar de omvang van de rijkdom vaak in de tientallen miljoenen, soms miljarden, ligt. 

Denk daarbij even aan hoe het medialandschap eruit ziet rekening houdend met het geld dat ermee gemoeid is. 

Zes bedrijven controleren 90% van de Amerikaanse media, en deze bedrijven hebben enorme zakelijke belangen in China. Zo heeft Disney, eigenaar van ABC en verschillende filmstudio’s, ook verscheidene themaparken geopend in China. Volgens J.P. Morgan, bedraagt de jaarlijkse omzet van alleen al het themapark in Shanghai (vóór COVID-19) meer dan 1 miljard dollar. Volgens een verslag in de New York Times, had Bob Iger, de voorzitter van Disney, in 2010 een ontmoeting met China’s topminister van propaganda en beloofde hij Disney’s wereldwijde platform te gebruiken om de CCP-propaganda te helpen verspreiden, en hiermee werd hij in wezen een agent voor de ‘CCP-soft-power’ wereldwijd.

Het moederbedrijf van CNN heeft een samenwerkingsovereenkomst van 50 miljoen dollar met een Chinees bedrijf dat onder toezicht staat van de CCP. Slinkse reportages van CNN zijn er dan ook in overvloed. Het is bijvoorbeeld meermaals gebeurd dat CNN de Chinese aanpak van het coronavirus heeft geprezen. 

Het moederbedrijf van MSNBC en NBC, NBC Universal, heeft een overeenkomst gesloten met China’s toonaangevende tech gigant, Baidu en het Chinese persagentschap Xinhua, dat door de Chinese overheid wordt gerund. NBC Universal heeft ook een belang in een Chinese mediaonderneming ter waarde van 3,8 miljard dollar.

Voor de gedrukte media in de V.S. is het niet anders. De Boston Globe, New York Times, L.A. Times, Wall Street Journal, Washington Post en anderen zijn eigendom van miljardairs die enorme zakelijke belangen hebben waarop de CCP toezicht houdt. Zo is bijvoorbeeld de Mexicaanse miljardair Carlos Slim de grootste aandeelhouder van de New York Times. Slim’s ventures met Chinese bedrijven bestrijken de auto- en hightechindustrie en vormen een belangrijk deel van zijn vermogen.

En hoe zit het met ‘Big Tech’? Zelfs de platforms die in China zijn verboden, zoals Facebook, laten door hun voortdurende pogingen blijken dat alle ogen op China zijn gericht als de primaire markt van de toekomst.

Verschillende CEO’s van Big Tech-bedrijven, waaronder Apple’s Tim Cook en Facebook’s Mark Zuckerberg maken bijna jaarlijks een pelgrimstocht naar Peking om zich te vermaken met CCP-leider Xi Jinping. Onlangs werd Tim Cook voorzitter van de adviesraad van de Tsinghua University School of Economics and Management – een raad die grotendeels een mechanisme is voor Amerikaanse bedrijfsleiders om te lobbyen bij de CCP-leiding voor toegang tot de Chinese markt, en misschien nog wel meer, een kans voor de CCP-leiding om Amerikaanse bedrijven te dwingen voor hen te lobbyen in Washington DC. Cook werd betrapt op camerabeelden waar hij vertelde hoe de ontmoeting met Xi hem “kippenvel” bezorgde. Zuckerberg vroeg Xi om te helpen zijn eerste kind een naam te geven.

Ronduit griezelig.

Dit is niet het type relatie dat je zou verwachten met een dictator wiens regime verantwoordelijk is voor de dood van meer dan 80 miljoen van zijn eigen burgers in de afgelopen 70 jaar, en om duidelijk te zijn, dat is niet allemaal “oude geschiedenis”. Op dit moment zitten er in China meer dan een miljoen moslims zitten in concentratiekampen en een “aanzienlijk” aantal Falun Gong beoefenaars worden gedood opdat hun vitale organen geoogst kunnen worden. Dit is het communistische China van vandaag.

China vertegenwoordigt echter ook de derde grootste markt van Apple en zal naar alle verwachtingen nog verder uitgroeien. Het is de plaats waar de overgrote meerderheid van de producten van Apple wordt gefabriceerd. Facebook, dat in China nog steeds verboden is, hoopt wanhopig toegang te krijgen tot het Middenrijk, dat algemeen wordt beschouwd als de grootste groeimarkt van de komende jaren.

Dit alles betekent dat zowel Big Tech alsook de CCP-leiders een gemeenschappelijke vijand hebben: President Trump.

Hoezo?

De economische maatregelen van de Trump administratie met betrekking tot China gingen veel verder dan de opgelegde tarieven. Trump heeft de banden tussen de Amerikaanse en Chinese bedrijven, die bekend staan om hun hulp aan het Chinese leger, opgeheven. Hij ging ook over tot het inperken van het sturen van miljarden dollars naar China via investeringen. De Trump administratie is in feite de eerste Amerikaanse regering die begreep dat alle grote bedrijven in China onder toezicht staan van de CCP en deze ook moeten dienen. Zakendoen met deze bedrijven staat dus gelijk aan zakendoen met de CCP, en in veel gevallen is het een rechtstreekse financiering en versterking van de tirannie van de CCP.

Trump maakte veel mensen in Peking nerveus. En dat maakte op zijn beurt Wall Street en Silicon Valley nerveus.

Volgens een uitgelekte video-opname van een lezing van professor Di Dongsheng, die vice decaan aan de Renmin-universiteit van China in Peking en Vice voorzitter van het centrum voor buitenlandse strategieën van de Communistische Partij van China, heeft de CCP decennialang Washington DC kunnen manipuleren, en wel grotendeels via connecties met Wall Street en andere bedrijfsleiders.

Tijdens deze lezing omschreef hij de VS als een onsamenhangende verzameling van belangengroepen, die allemaal kunnen worden afgekocht: “Als één stapel geld het niet doet, dan leg je er gewoon nog een stapeltje bovenop” (deze opmerking werd met gelach onthaald bij zijn Chinese publiek).

Professor Di gaf echter toe dat na de verkiezing van Trump in 2016, Wall Street blijkbaar geen enkele invloed kon uitoefenen op Trump. Bijgevolg kon de CCP Trump niet corrumperen door middel van hun “oude vrienden”. Professor Di legde ook uit hoe de CCP, geconfronteerd met de koppige Trump administratie, de zoon van Biden heeft geholpen om wereldwijd een fonds op te richten, en strategische stappen had ondernomen voor Biden om de macht over te nemen. Op die manier zouden “de communicatiekanalen tussen China en de V.S. kunnen worden hersteld”, wat zoveel betekent als dat de CCP het vermogen om de V.S. af te kopen en onder controle te houden zo snel mogelijk wil herstellen.

De lezing van Professor Di is online beschikbaar bij verschillende nieuwszenders, ondanks enkele verwoede pogingen van de CCP om het van het Internet te schrappen.

Waar het op neerkomt is dat de CCP Trump weg wil hebben, zodat ze Washington DC opnieuw kunnen manipuleren. De media en de grote techneuten van hun kant willen Trump weg hebben zodat de wildgroei aan Chinese deals opnieuw kan worden aangevat.

De vijand van mijn vijand is mijn vriend, wat onze media- en technologiebedrijven vrij goede maatjes maakt met het CCP, en ze zijn allemaal samen op zoek naar manieren om Trump onderuit te halen.

De vraag is in hoeverre deze machtsspelletjes tussen Beijing, Washington DC, Wall Street en Silicon Valley bepalend zijn voor wat wij gepresenteerd krijgen als “nieuws”, alsook wat ons wordt voorgehouden als “desinformatie”. Hebben deze bedrijven de beste bedoelingen met ons of worden we geleid, en zo ja, waar naartoe?

Zijn we allemaal een beetje gehersenspoeld?

Dus, wie zijn we echt? Wanneer is een gedachte of een verhaal dat we omarmen, werkelijk dat van onszelf, in tegenstelling tot iets dat ergens onderweg bij ons is binnengebracht? En hoe gemakkelijk worden deze gedachten en verhalen beïnvloed door anderen, of in dit hoogtechnologische tijdperk, eventueel zelfs geprogrammeerd?

We worden tot op zekere hoogte ons hele leven gehersenspoeld, en niet noodzakelijkerwijs op een slechte manier.

Terwijl we opgroeien, geloven we steevast wat onze ouders ons vertellen. We controleren hen niet en doen geen ‘fact check’ op wat ons wordt meegegeven. Zeker, als we opgroeien, doen we een aantal kruisreferenties en mogelijk controleren we de feiten wanneer we onze eigen levenservaringen opdoen, maar voor het merendeel, wordt wat we leren van onze ouders eenvoudigweg gebrandmerkt in onze geest.

Op school geloven we wat ons wordt aangeleerd. We rennen niet elke dag naar huis om zelfstandig de namen, data en omschrijvingen te controleren die we in de geschiedenisboeken hebben gelezen.

En zo ook, in ons dagelijks leven, geloven we, voor het overgrote deel, wat onze media ons vertelt. We leggen niet elke dag de New York Times neer op de keukentafel, om vervolgens zelfstandig te controleren of alles wat we net gelezen hebben, klopt. Zeker, sommige kruisreferenties kunnen voorkomen, en hopelijk biedt het een completer perspectief, maar over het algemeen vertrouwen we erop dat ons nieuws precies dat is: “het nieuws”.

Toch, in tegenstelling tot onze ouders of zelfs onze leerkrachten op school, zijn onze mediakanalen “ondernemingen met een winstoogmerk” die in toenemende mate eigendom zijn van, en gerund worden door een zeer kleine groep mensen wiens enorme zakelijke belangen maar al te vaak indruisen tegen een eerlijke, open en accurate weergave van “het nieuws”.

Denken we werkelijk dat dit geen invloed zal hebben? Wanneer rechters of advocaten geconfronteerd worden met een belangenconflict, worden ze verondersteld zich terug te trekken uit het proces. Dat geldt echter niet voor onze media, noch voor de sociale media.

Onder openlijke communistische regimes weet iedereen dat de media gecontroleerd wordt en veel leugens verkondigt, dus er heerst een vrij algemeen wantrouwen tegenover de media. Wij daarentegen geloven dat onze pers vrij is en dat onze social media-platforms grotendeels neutraal zijn … en dus vertrouwen we erop. Op die manier geven we onze hersens weg voor een grondige zuivering volgens de grillen van enkele bedrijven die uit zijn op winst.

Als dat je niet bang maakt, wat dan wel?

Maar wat kunnen we eraan doen?

We zouden onze geest moeten terugvorderen. We moeten er voor zorgen dat ons wereldbeeld weer echt het onze wordt, en dat dit wordt gevormd vanuit een compleet perspectief op hoe de wereld werkelijk eruit ziet, en niet alleen maar vertrouwen op hoe het in het nieuws wordt verkondigd of hoe het op sociale media wordt weergegeven.

Een belangrijke stap zou zijn het uitbreiden van onze informatiebronnen gebaseerd op de eventuele connecties met China.

Laten we af en toe CNN, NBC of ABC uitzetten en afstemmen op Tucker Carlson. Ik weet dat hij brutaal en emotioneel is, maar hij is ook zeer welbespraakt, en hij stelt moeilijke, precieze vragen.

En laten we af en toe de New York Times neerleggen en in plaats daarvan The Epoch Times oppakken. Deze mediagroep werd opgericht door Chinese dissidenten om de wurggreep van de Chinese mediacontrole en censuur te doorbreken, en zij proberen met diezelfde hardnekkige aanpak de waarheid te verkondigen over wat er in de Verenigde Staten gebeurt.

Als we werkelijk uit dit web kunnen geraken dat voor ons is gesponnen vanuit hebzucht over China-geld, kunnen we misschien onze eigen ware gedachten en meningen herontdekken. Een dergelijk herstel zal tevens leiden tot de nodige gemoedsrust die broodnodig is in de turbulente tijden waarin we momenteel allemaal leven.

Door: Jon Kunsman