Opinie | Auteur: Jon Kunsman
Ik kom uit een liberale familie.
Mijn moeder werkte in de jaren zestig van de vorige eeuw in de burgerrechtenbeweging. Ze hielp bij het registreren van Afro-Amerikaanse kiezers in het diepe Zuiden, wat haar bijna het leven kostte.
Mijn vader leidde, na zijn studies in de rechten, een programma voor juridische bijstand in onze stad. Ruim 30 jaar lang begeleidde hij rechtenstudenten over specifieke onderdelen van de Amerikaanse grondwet.
In mijn jeugd was Ronald Reagan vaak het onderwerp van de grappen die gemaakt werden aan de eettafel. Onze ogen rolden elke keer wanneer Republikeinen kritiek uitten op de “elite”. In onze ogen was dit etiket een eufemisme voor “intellectuelen”, en een term die enkel wordt gebruikt door net diegenen met een duidelijk “gebrek aan intelligentie”. We zagen het ‘Clintoncircus’ door de vingers in het belang van het Democratisch beleid en we juichten de verkiezing van Obama toe als een monumentale stap in de richting van het vervullen van de belofte van Amerika.
Kortom, we zijn resolute en standvastige Democraten.
Vandaar dat ik mijn kinderen op de avond van 8 november 2016, toen ik hen in bed stopte, verzekerde: “maak je geen zorgen, Trump maakt geen schijn van kans om te winnen.” De volgende ochtend zat ik aan de ontbijttafel, net als zovele anderen, ontredderd en verbijsterd voor me uit staren… compleet teneergeslagen.
Ik had er geen idee van dat dit het begin was van een pijnlijk proces van ontwaken tot een veel grotere dreiging die nog moest komen.
China in de media, het morele bankroet van de journalistiek
Om te beginnen een beetje achtergrond over mezelf. Ik ben al jarenlang een Chinakenner.
Al meer dan 20 jaar heb ik talloze uren gespendeerd aan honderden Chinese expats waarbij ik de geschiedenis, de persoonlijke getuigenissen en de achterliggende krachten in het moderne China heb bestudeerd. Ik heb een netwerk van contacten dat zich uitstrekt over heel China, over elke provincie en elk overheidsdepartement binnen China. Ik begrijp tot in detail de aard van de Chinese Communistische Partij (CCP), de misdaden die zij heeft gepleegd en de methoden die zij gebruikt om deze misdaden te plegen en te verdoezelen.
Voor mij is het al lang geen geheim meer (alsook voor veel andere Chinese waarnemers die niet door Peking zijn gecompromitteerd) dat de westerse media al jaren het nieuws over China verdraait en op strategische wijze omzeilt. En het is ook geen geheim waarom ze dit doen. In 2001 vertrok Arthur Sulzberger, de uitgever van de New York Times naar Peking voor een ontmoeting met de toenmalige secretaris-generaal van de CCP, Jiang Zemin (die grotendeels aan de macht kwam vanwege zijn steun aan het bloedbad tijdens de studentenopstand op het Tiananmenplein in 1989). Tom Friedman reisde met hem mee. Enkele dagen later werd de website van de New York Times (nytimes.com) plotseling gedeblokkeerd in China, en vanaf dat moment tot jarenlang na deze ontmoeting zweeg de New York Times in alle talen over de belangrijkste schending van de mensenrechten die in China plaatsvond – namelijk de brutale vervolging van de boeddhistische, spirituele beoefeningswijze, Falun Gong.
In de aanloop naar de Olympische Spelen van 2008 in Peking vertelden journalisten aan Chinese mensenrechtenactivisten dat ze hun verhalen niet konden rapporteren omdat ze de toegang tot de Olympische Spelen niet wilden verliezen.
Meer recentelijk hebben verschillende vooraanstaande westerse media, waaronder de Wall Street Journal, Washington Post, New York Times en The Guardian in het Verenigd Koninkrijk, miljoenen dollars verdiend om de “China Daily”-bijlagen op te nemen in hun krant. Het ziet eruit als een redactionele bijlage, maar de inhoud wordt integraal bepaald en samengesteld door de CCP.
De laatste tijd werden zelfs bepaalde politieke stemmen in de VS van de opiniepagina’s van de New York Times geschrapt, terwijl CCP-ambtenaren en gevolmachtigden, vertegenwoordigers van een buitenlands communistisch regime, op diezelfde pagina’s werden verwelkomd. Een voormalige redacteur van de New York Times, James Bennet, moest zelfs ontslag nemen voor het plaatsen van een opiniestuk van de Amerikaanse Senator Tom Cotton, terwijl de New York Times alleen al in de afgelopen 18 maanden zijn opiniepagina als platform heeft aangeboden aan de Chinese ambassadeur in de VS, een belangrijke pro-Beijing ambtenaar in Hong Kong, en het hoofd van China’s door de overheid gesteunde tech-gigant Huawei, die allemaal hun ideeën hebben gepubliceerd met de bedoeling om de macht en de invloed van de CCP te vergroten. Voor alle duidelijkheid, dit betekent dat de woorden van een zittende Amerikaanse senator gevaarlijker geacht worden en minder geschikt voor publicatie dan de ideeën van een buitenlandse communistische macht die meer dan een miljoen Oeigoeren heeft opgesloten in concentratiekampen, systematisch Falun Gong beoefenaars martelt en doodt, en die nooit verantwoordelijk is gehouden voor de tientallen miljoenen Chinezen die in de afgelopen 70 jaar door het regime zijn omgekomen, waaronder de duizenden studenten die in 1989 op het Tiananmenplein zijn neergeschoten.
In feite hebben onze meest gewaardeerde media de penibele situatie waarin het Chinese volk zich al decennia lang bevindt, grotendeels de rug toegekeerd en ze hebben er geen enkele moeite mee om hun eigen lezers op afschuwelijke wijze te misleiden over dit onderwerp. Het is het morele bankroet rondom de berichtgeving over China dat me heeft wakker geschud over een nog veel ruimer fenomeen dat zich in de VS aan het ontplooien is.
De Steen van Rosetta
In 2018 gebeurde er iets heel vreemds. Ik merkte op dat de “wereldvreemde” Trump-administratie een reeks maatregelen tegen China nam, die -durf ik te zeggen- moreel en juridisch gezien de juiste maatregelen waren. Meerbepaald, voor het eerst in 30 jaar tijd heeft een Amerikaanse regering resoluut actie ondernomen om te voorkomen dat de CCP onze economie van arbeidsplaatsen zou beroven, ons land zou overspoelen met de verslavende en dodelijke drug, fentanyl, onze intellectuele eigendommen zou beroven, onze bedrijfssectoren zou corrumperen en onze studenten verder zou aanzetten tot sympathie voor communistische tirannie.
Hoe is het mogelijk dat een regering, onder leiding van een “labiele”, “egocentrische” en “losgeslagen” president, de eerste in een generatie is geworden die blijkbaar alle juiste beslissingen neemt als het op China aankomt? Zou er iemand zijn binnen dit bestuur die echt het beste voor heeft met ons land en bovendien beschikt over een sterk moreel kompas? Het was moeilijk voor mij om te vatten. Hoe kon ik de acties van Trump met betrekking tot China ooit verzoenen met alle andere dingen die hij heeft gedaan en gezegd en waar ik zo fel tegen gekant was?
En dan, heb ik twee dingen samengevoegd.
Ten eerste, terwijl ik de communicatiestijl van president Trump pijnlijk vind om te zien en te aanhoren, zijn de meeste dingen die ik denk te “weten” over de Trumpadministratie afkomstig van hetgeen ik in het nieuws heb gelezen. Hoe zit het werkelijk met onze NAVO-bondgenoten en wat is precies de impact geweest van Trumps aanpak? Ik weet alleen wat ik in het nieuws heb gelezen. Wat is de werkelijke impact van de terugtrekking van de VS uit het Akkoord van Parijs? Wat is de werkelijke oorzaak van onze stijgende economie (vóór de pandemie)? Is Trump echt racistisch? Nogmaals, ik weet alleen wat ik in het nieuws lees, en laten we eerlijk zijn, op enkele uitzonderingen na hebben wij, Democraten, de absolute macht over vrijwel elke redactie in het land.
Ten tweede, het was voor mij al duidelijk geworden dat de meest respectabele media in Amerika stelselmatig de feiten verdraaien ten voordele van een buitenlands communistisch regime. Zouden ze dan ook in staat zijn om een gelijkaardige tactiek te hanteren ten opzichte van de Trumpadministratie, waartegen ze zich openlijk verzetten? Jammer genoeg is het antwoord volmondig ‘jazeker’.
En zo werd de berichtgeving van de media over de CCP (of het gebrek daaraan) een soort blauwdruk -mijn “Steen van Rosetta”- voor het ontcijferen van wat het nieuws werkelijk inhield, of nog concreter, hoe ver het kon afwijken van de waarheid, of de waarheid zelfs opzettelijk kon verdraaien. Het was deze blauwdruk die het best verklaarde hoe Trump, die werd betiteld als de “slechtste president in de geschiedenis van de VS”, tegelijkertijd de meest gedurfde en doordachte beslissingen nam om dit land te redden van CCP-infiltratie, beroving en bedrog.
Ik voelde me als Alice in Wonderland. Hoe diep ging dit konijnenhol? Ik moest verder graven.
Het Akkoord van Parijs: Op aandringen van een vriend van mij, heb ik de overeenkomst een keertje bij de hand genomen en integraal gelezen, inclusief de kritieken en beoordelingen van milieudeskundigen. Het was verbazingwekkend! Door dit akkoord zullen de belangrijkste Amerikaanse industrieën worden verlamd en het zal ons dwingen om energieproducties op te geven waardoor we geheel afhankelijk zullen worden van andere landen. Misschien een waardig offer. Maar langs de andere kant gaf het China, India en vele andere landen tegelijkertijd groen licht en carte blanche om te doen wat ze ook maar willen. Bovendien kon niet worden bewezen dat de overeenkomst een aanzienlijke verbetering voor de planeet Aarde zou betekenen. En daarbovenop was er niets in de overeenkomst dat “uitvoerbaar” was. Maar uiteindelijk “klonk” het allemaal wel goed, en het gaf president Obama zeer veel politieke waardering thuis en over de hele wereld.
Ik was trouwens niet de enige die dit heeft vastgesteld.
De nucleaire overeenkomst met Iran: Ook hier heb ik de overeenkomst en het bijbehorende materiaal doorgenomen. En wat blijkt? … We hebben maar liefst 150 miljard dollar vrijgemaakt voor Iran, en hebben letterlijk een vracht van meer dan 1 miljard dollar in contanten naar het Iraanse regime gestuurd, dat, laten we niet vergeten, een sponsor is van terrorisme. In ruil daarvoor vereist deze overeenkomst (die overigens niet door het Congres is goedgekeurd) niet dat het regime de bestaande kernwapeninstallaties volledig ontmantelt. Het staat de Amerikaanse inspecteurs ter plaatse niet toe om te controleren of de Iraniërs zich aan de “deal” houden (alleen IAEA-inspecteurs zijn toegestaan), en cruciaal is dat de inspecties van een bepaalde locatie tot 24 dagen kunnen worden uitgesteld, waardoor Iran bijna een maand de tijd heeft om potentiële bewijzen te verbergen, voordat een bepaalde inspectie daadwerkelijk wordt uitgevoerd. Dus, wat hebben we hier eigenlijk verwezenlijkt? Opnieuw waren er in de hele VS (en over de hele wereld) lofbetuigingen in overvloed voor de regering Obama, voor het veiligstellen van deze deal. Het werd aangekondigd als een grote stap in de richting van vrede, maar ongetwijfeld door experts die de kleine lettertjes niet hebben gelezen, of ervoor kozen om dat niet te doen.
Opnieuw was ik niet de enige die dit heeft vastgesteld.
Is Trump een vluchtelingenhater?
Een goede vriendin die maandenlang aan de zuidelijke grens woonde en er verslag uitbracht, vertelde me het ware verhaal: het ging over drugs en criminaliteit, inclusief de handel in vrouwen en kinderen. Het is een gigantisch probleem dat de grensstreek overspoelt. Het is absoluut afschuwelijk voor de slachtoffers en voor de gemeenschappen die ermee te maken hebben. Wat zij mij duidelijk heeft gemaakt, is dat deze ramp aan onze zuidgrens jarenlang grotendeels werd genegeerd.
Oké, maar uiteindelijk is Trump nog steeds een “racist”, nietwaar? Hij noemde de neonazi’s immers “zeer fijne mensen” in de nasleep van het geweld in Charlottesville. Nietwaar? Ook hier ging ik zelf op zoek naar het bronmateriaal: Ik keek naar de desbetreffende persconferentie en zag hoe de media de zaak compleet had verdraaid. Nogmaals, schandalig: als je het volledige interview bekijkt, is het absoluut duidelijk dat president Trump het heeft over gewone, vreedzame burgers die bij het evenement aanwezig waren en die voor of tegen het neerhalen van een standbeeld van Robert E. Lee demonstreerden. Hij had het ‘niet’ over twee andere groepen die ook bij het evenement aanwezig waren, namelijk: Antifa en neonazi’s. Als je daadwerkelijk naar het interview kijkt, is er absoluut geen enkele mogelijkheid om dit te verwarren. In een later deel van de persconferentie heeft president Trump zelfs zijn ‘fijne mensen’-opmerking verder verduidelijkt door te zeggen: “Ik heb het hierbij niet over de neonazi’s en de blanke nationalisten.” En toch maakte de dominante krantenkop die door de redacties in het hele land werd uitgerold duidelijk, dat Trump blanke nationalisten had omschreven als “zeer fijne mensen”. Het leverde het zogenaamde “bewijs” dat Trump een “racist” is.
Ook hier, was ik niet de enige die dit heeft vastgesteld.
Jarenlang had ik mijn ogen gerold en de spot gedreven met Trump, telkens wanneer hij “fake news” uitschreeuwde, in de veronderstelling dat het gewoon een label was dat hij gebruikte wanneer eender welke nieuwsorganisatie hem met goede vragen uitdaagde. Maar nu, wel ja, ik zou eigenlijk niet weten hoe ik het verdraaien van deze feiten, wat blijkbaar een standaardprocedure is geworden in de berichtgeving over Trump, anders zou moeten noemen.
Wat was er toch aan de hand?
Misschien is een deel van het probleem dat de woordkeuze, de stijl van Trump, en zijn persoonlijkheid, het werk van zijn administratie zodanig ondermijnt, of in ieder geval overschaduwt, dat de media de noodzaak voelt om alles wat hij doet te verdraaien.
Dus, hoe zit het nu eigenlijk met Trump? Wat weten we over die man? Ik ging het vragen aan een goede vriendin van mij uit Palm Beach. Het is iemand die veel weet over de familie Trump en ze heeft zelfs in het verleden enkele evenementen met hen kunnen bijwonen in Mar-a-Lago.
Op zoek naar de ware Trump
“Hoe is hij echt?” was mijn voor de hand liggende vraag, terwijl mijn hoofd nog steeds draaide van mijn ontdekkingen en gewaarwordingen van de afgelopen maanden.
“Zoals we allemaal weten, kan hij erg uitgesproken en brutaal overkomen,” stelde ze, “maar in persoon is hij totaal niet zoals ze hem in het nieuws voorstellen. Onder vier ogen is hij eigenlijk… respectvol, stil, en geloof het of niet, een zeer goede luisteraar.”
Ze pauzeerde even en keek me aandachtig aan, en toen, net alsof ik er klaar voor was om meer te horen, ging ze verder: “Hij houdt echt van dit land.” Ze gaf me een halve glimlach en haalde de schouders op, alsof ze wou aangeven dat zoiets cliché mag klinken, maar dat het tegelijkertijd nu eenmaal de eenvoudige waarheid is.
“Dat is wat ik het meest verafschuw aan de manier waarop hij in de media wordt voorgesteld… ze zeggen allemaal dat alles wat hij doet, bedoeld is om zijn eigen ego te strelen… omdat hij een ‘narcist’ is,” ze keek me nu rechtstreeks aan en zei een beetje gefrustreerd: “Maar ze hebben het mis. Hij geeft echt om mensen.”
Ze keek naar me zoals een dokter die zijn patiënt observeert, en ze probeerde te peilen of ik in staat was om te verwerken wat ze me had toevertrouwd, gezien alle anti-Trump gedachten in mijn hoofd, waarvan ze terecht veronderstelde dat ze al lang en diep in mijn geest waren doorgedrongen.
“Kijk maar naar de manier waarop de media hem behandelt,” ging ze verder. “Natuurlijk, als hij een verkeerde uitspraak doet of wanneer zijn administratie iets twijfelachtigs doet, walsen ze gewoonweg over hem heen. Maar zelfs als hij iets heel goeds doet – de vredesakkoorden in het Midden-Oosten, het heronderhandelen van NAFTA naar het USMCA-akkoord, de economische vooruitgang van bepaalde minderheden – verdraaien ze het als een ‘list’ van Trump om zichzelf er goed uit te laten zien. Dus… kan hij nooit winnen. Wat hij ook doet, ze manipuleren het om te blijven ‘bewijzen’ dat hij een narcist is. Het komt erop neer dat ze hem gewoonweg uit zijn functie willen ontheffen, dus ze stellen hem voortdurend voor als de allerslechtste persoon die ooit op aarde heeft rondgelopen.”
Het was een interessant en mogelijk waardevol perspectief, maar ik had nog steeds één probleem: namelijk datgene wat uit zijn mond komt.
“Oké,” zei ik, “maar afgezien van het verdraaien van de feiten, als we alleen al maar praten over de dingen die ik hem heb horen zeggen, dan maak ik me toch echt wel zorgen over Trump. Ik bedoel, hij…”
Ze hield een handje omhoog om me tegen te houden. Ze had dit blijkbaar allemaal al eerder gehoord.
“Kijk, niemand verdedigt elk woord van wat hij zegt,” zei ze. “Ik denk dat we in gedachten moeten houden dat hij iemand is die wordt aangevallen door geëngageerde en overweldigende krachten. Hij onttrekt zich niet aan de vragen van de media en hij spreekt bijna nooit op basis van een voorbereid script. Dus, ja… er wordt al eens wat stoom afgeblazen, er zijn verkeerd uitgesproken woorden, bravoure, enz. Maar kijk, tientallen jaren lang hebben we er vaak over geklaagd dat onze presidenten te ‘gescript’ waren en altijd van een teleprompter aan het aflezen waren, en nu krijgen we er een die dat niet doet… en wat gebeurt er? We veroordelen hem voor de manier waarop hij praat. Hij is geen typische carrièrepoliticus. Hij is… een projectontwikkelaar uit Queens.”
“Om eerlijk te zijn,” ging ze verder, “Ik denk dat het een van de vele redenen is waarom hij zich met mensen verbindt, ik bedoel, kijk alleen al eens naar het succes van zijn verkiezingsbijeenkomsten. Denk je echt dat elk van die mensen die ernaartoe gaat dom of onwetend is? Als dat zo is, is dat dan ook niet behoorlijk arrogant van je?”
Ai, dat deed pijn… Ik was echt niet van plan om mezelf te gaan beschouwen als iemand die zomaar tientallen miljoenen mensen, die ik nog nooit heb ontmoet, catalogeert als idioten (Trumpkiezers), dus dit was een ongemakkelijke vraag. Ik ben er zeker van dat mijn aarzeling duidelijk was.
“Kijk,” concludeerde ze, “we hoeven hem niet leuk te vinden. We hoeven geen glas met hem te gaan drinken. Hij is niet onze oom en hij is niet onze vriend. Hij is de president met een enorme verantwoordelijkheid, en hij moet de klus klaren, of we hem nu leuk vinden of niet.”
Die uitspraak bleef een tijdje in de lucht hangen.
Misschien had ze het niet mis, maar toch voelde ik me er nog steeds niet goed bij.
Een eenpartij-mediastaat
Wanneer ik het gevoel heb dat ik een fris en gegrond perspectief op ons land nodig heb, wend ik me vaak tot een groep van vrienden die allemaal immigranten van de eerste generatie zijn: mensen die zijn opgegroeid in andere delen van de wereld, waar er meestal weinig was in huis, maar veel zaken buitenshuis… om bang voor te zijn.
Honza is zo iemand. Hij werd geboren in Tsjecho-Slowakije en is opgegroeid onder het juk van het communisme. Hij herinnert zich nog levendig hoe het er aan toe ging. Toen ik hem vertelde over mijn ‘tocht’ van de afgelopen maanden, waarbij ik leerde over de verdraaiingen en vertroebelingen van de feiten door onze “vrije” pers, kreeg ik meteen “de blik” te verwerken, die net zoveel zegt als “jullie domme Amerikanen!”
Toen zei Honza iets wat ik niet had verwacht: “Eerlijk gezegd, het voelt een beetje aan als Tsjecho-Slowakije voordat het communisme viel,” zei hij. “Vroeger hadden we daar een gecentraliseerd nieuws, verspreid over meerdere nieuwsbronnen, die allemaal hetzelfde zeiden. We kregen van onze ouders te horen dat we het niet moesten vertrouwen, maar er was geen alternatief. Hier in de VS is er één politieke ideologie met één wereldbeeld, dat bijna alles domineert, gaande van de nieuwszenders tot de avondshows, van Hollywood tot Silicon Valley, van de sportindustrie tot de universiteitscampussen. De democraten domineren al deze gebieden. Iedereen die ook maar probeert om buiten dit afgebakende gebied te stappen, en tegengestelde standpunten verkondigt, wordt aangevallen, gedemoniseerd, gemarginaliseerd… en wordt een nazi of een racist genoemd.”
Hij stopte met een bezorgde blik alsof hij wilde zeggen: dit is niet hoe ik dacht dat Amerika zou zijn.
Het werd even stil en ik merkte dat hij op zoek was naar een voorbeeld, een manier om het duidelijker uit te leggen.
“Het is extreem gevaarlijk om één enkele ideologie te hebben die een zodanige invloed heeft op de geesten van de mensen, aangezien het gewoonweg onvermijdelijk is dat degenen die de hefbomen van zo’n macht in handen hebben, zullen vervallen in tirannie”, zei Honza. “In de Amerikaanse woordenschat wordt nu heel vaak gebruik gemaakt van woorden zoals ‘progressief’ en ‘woke’, maar ik vind het een beetje triest en lachwekkend tegelijkertijd. Deze woorden werden destijds door de communisten gebruikt in ons land… Maar van zodra het communisme verdwenen was, werden uitdrukkingen zoals ‘vooruitgang, en geen stap terug’, of ‘politiek wakker zijn’ het onderwerp van de grappen die we maakten.”
Honza pauzeerde en slaakte een grote zucht. “Als ik zie hoe men er momenteel in de V.S. mee omgaat, is het een heel vreemde ervaring voor mij… het is verontrustend.”
“Maar voor velen,” zei ik, in de hoop het perspectief een beetje af te ronden, “zijn dit niet alleen maar mooie slogans. Velen geloven werkelijk dat deze ideeën waardevol zijn.”
“Werkelijk?” vroeg Honza verbouwereerd. “Ik bedoel, ben je daar zeker van?”
“Kijk naar de NBA,” gaf hij als voorbeeld. “De afgelopen vier jaar hebben spelers en coaches tijdens persconferenties, in hun berichten op sociale media, en zelfs met statements op hun truien en schoenen, hun visie op Trump, de politie en de ‘sociale rechtvaardigheid’ op een zeer uitgesproken manier gedeeld, nietwaar?”
Ik was het ermee eens. “Ja, zeker… ze zijn niet bang om hun mening te uiten.”
Honza grinnikte, en ging verder: “Daarna… stuurt de Algemeen Directeur van de Houston Rockets een simpele tweet ter ondersteuning van de democratie in Hong Kong, en plotseling zwijgt iedereen in de NBA. Of erger nog, ze doen mompelende uitspraken dat ze ‘vrienden van China’ zijn. We zagen zelfs dat Amerikaanse burgers uit Amerikaanse arena’s werden geschopt omdat ze pro-Hongkong-boodschappen op hun T-shirts hadden staan. En vergeet niet dat we het hier hebben over het ondersteunen van de democratie voor een volk dat letterlijk op straat wordt geslagen en afgevoerd, mogelijk naar gevangenissen in China waar martelingen en mishandelingen de normaalste zaak van de wereld zijn”.
Wel, hij had het niet mis, en hij was ook nog niet klaar.
“In het aangezicht van dit alles,” ging hij verder, “zweeg de NBA, en ik heb het niet alleen over de meeste mensen binnen de NBA. Ik heb het over iedereen. In de hele NBA kwam geen enkele speler, coach of leidinggevende op voor de mensen in Hong Kong. Niet één … totale stilte. Waar is het ‘sociale geweten’ gebleven? Waar is het ‘politiek activisme’? Het is plots allemaal weg. Weet je waarom? Omdat het gewoonweg niet echt was. Het is een ideologisch standpunt, gebruikt als wapen om politieke tegenstanders hier in de VS te bekampen en daarom had het opkomen voor het Hongkongse volk geen enkele waarde. Het opkomen voor de mensenrechten is niet het doel.”
Here’s the tweet from @dmorey of the @HoustonRockets that the @NBA says ‘deeply offended many of our friends and fans in #China’. https://t.co/aHSYqbiSIY pic.twitter.com/Kst3jcD0IY
— Norman Hermant (@NormanHermant) October 7, 2019
Honza pauzeerde en gaf me de tijd om na te denken over wat hij had gezegd. Maar ik voelde dat er meer zat aan te komen… een laatste opmerking die hij hierover wilde maken.
“Als Amerika een schoolplein was, dan is Trump waarschijnlijk een van de pestkoppen die kinderen op de speelplaats duwt en namen noemt, maar… er zijn andere boefjes in de buurt die na school de een na de ander aftuigen. Dat is de echte bedreiging: het is de ideologische woede die dit land in zijn greep heeft. Wacht maar af. Het zal niet lang duren voordat ze met geweld de straat op zullen gaan en ze politieke lijsten gaan maken van degenen die geëlimineerd moeten worden. Dat is wat er gaat gebeuren. En let maar op… de media zal elke stap rechtvaardigen en miljoenen fatsoenlijke Amerikanen ervan overtuigen dat dit de enige en correcte methode is.”
“Jullie zitten echt in de problemen.” zei Honza waarmee hij even de schijn opwekte alsof hij vergeten was dat ook hij een permanente burger is die even verderop in mijn eigen straat woont.
“Bedankt Honza,” mompelde ik sarcastisch toen ik naar mijn auto wandelde. “Goed gesprek.”
Verdorvenheid komt onze kant op…
Toen sloeg het coronavirus toe. George Floyd werd gedood. De protesten begonnen. De rellen volgden. En ik zag hoe ernstig de invloeden waren die Honza had omschreven, en hoe ze de pijlers van onze natie bijna hebben uitgehold. Ze reiken tot diep in onze samenleving en, inderdaad, ook onze partij.
Op een avond zag ik hoe de binnenstad van Portland in vlammen opging, terwijl sommige democratische prominente figuren de “rally” toejuichten. Chen, een van mijn goede Chinese vrienden, zei tegen me: “Dit lijkt op het begin van de Culturele Revolutie in China.”
Voor degenen die het niet kennen, de Culturele Revolutie was een bijna tien jaar durende campagne in China die geweld in het hele land teweegbracht, waarbij vaak gemeenschappen of zelfs familieleden in buien van ideologische razernij tegen elkaar werden opgezet. Het wordt door China-experts alom beschouwd als een van de donkerste periodes uit de moderne Chinese geschiedenis.
Helaas past de Chinese Culturele Revolutie in een patroon van links-radicalisme dat in het ‘post-verlichting’ tijdperk meerdere malen de kop opstak, en telkens ging het gepaard met dodelijke gevolgen. Het terreurbewind van de Jakobijnen in het revolutionaire Frankrijk. De bolsjewistische opstand in Rusland. En natuurlijk de maoïstische revolutie in China. In alle gevallen werd het volk, voor het merendeel gewone mensen die werkelijk “gelijkheid” en “gerechtigheid” nastreefden, doordrenkt met ideologische woede en gemobiliseerd om dictatoriale regimes te helpen om de macht naar zich toe te trekken. Het zijn deze dictatoriale regimes die, door het aantal slachtoffers dat ze veroorzaakten, behoren tot de dodelijkste regimes in de hele wereldgeschiedenis.
Chen had het zeker niet bij het verkeerde eind. Overal op sociale media in Amerika zien we huilerige posts van ‘liberalen’ die hun “racistische” of “vrouwenvijandige” ouders veroordelen. Anderen “defrienden” degenen waarmee ze niet langer wensen om te gaan omdat ze de “getrainde marxistische” leiders van Black Lives Matter en hun kruistocht tegen de politie niet volledig hebben gesteund.
Zelfs een doorwinterde liberaal als Bill Maher heeft het liberale extremisme aangeklaagd en veroordeeld voor de manier waarop het de ‘politieke correctheid’ als wapen gebruikt.
In het hele land weerklonk er een oproep aan de Amerikanen om standbeelden neer te halen, gebouwen in brand te steken en “het systeem omver te werpen”. Wij Democraten marcheerden voorop.
Ik dacht terug aan mijn gesprek met Honza. Het laatste wat we nodig hebben in Amerika is een scherpe bocht naar de tirannie, en ik huiver bij de gedachte dat velen van ons welwillende Democraten onbewust zo’n verandering in de hand werken.
Het moeilijke, maar noodzakelijke pad tegemoet…
Wij, Democraten, zijn er altijd trots op geweest dat we de partij zijn die openstaat voor nieuwe ideeën, de kwetsbaren beschermt en ervoor zorgt dat iedereen gelijke kansen krijgt. En dat doen we terwijl we steeds een open en vrij debat verwelkomen, omdat we altijd hebben geloofd dat de verdiensten van onze ideeën de overhand zullen hebben. De waarheid zal zegevieren. Toch is er een nieuwe, machtige fractie binnen onze groep die tal van ideeën die ze niet leuk vinden, bestempelt als “haatspraak” en tal van mensen die ze niet leuk vinden als “Nazi” heeft betiteld. Daarnaast wordt het vrije debat afgevoerd als “giftig” of “schadelijk”.
De “waarheid,” zo lijkt het voor deze groepering, heeft “censuur” nodig… en een “toezichthouder”.
Wij, Democraten, zijn er ook altijd trots op geweest dat we de partij zijn die gelooft in de macht van het volk door middel van vreedzaam protest. Toch zet deze nieuwe groepering liever zwarte maskers op en gooit met molotovcocktails, of ze slaan een zogenaamde “Nazi” in elkaar. Het is deze vechtjassenmentaliteit en de ideologie die er de drijvende kracht achter is, die we expliciet en duidelijk moeten afkeuren, als zijnde tegengesteld aan al hetgeen waar we voor staan.
Het is schandalig dat onze huidige Democratische leiders dit wangedrag niet hebben veroordeeld, en in veel gevallen hebben zij zelfs de vlam aangewakkerd, in wat lijkt op een ‘het-doel-heiligt-de-middelen’-campagne om Trump uit de weg te ruimen.
En nu, in de dagen na de verkiezingen, heeft de integrale reguliere media Biden tot winnaar uitgeroepen en iedere dag artikels en reportages gepubliceerd om deze ‘realiteit’ verder te versterken, ondanks het feit dat aan geen enkele wettelijke voorwaarde werd voldaan die nodig is om een kandidaat officieel als winnaar uit te roepen.
Wat niet gerapporteerd wordt, en zelfs gecensureerd wordt op de sociale media, is een groeiende en zeer verontrustende verzameling van bewijs dat wijst op een welig tierende kiezersfraude, mogelijk gecoördineerd, in de meeste staten waar de verkiezingsstrijd wordt gevoerd.
Van zeer verdachte statistische abnormaliteiten, tot gapende beveiligingslekken in stemcomputersystemen die voorheen door de Democratische leiders werden aangekocht, tot honderden beëdigde verklaringen van rechtstreekse getuigen van fraude, het volume en het soort bewijs rechtvaardigt op z’n minst een grondig onderzoek. Enkele weken geleden heeft onderzoeksverslaggever Joshua Phillip een explosieve en zeer gedetailleerde documentaire vrijgegeven die de beschuldigingen van verkiezingsfraude onder de loep neemt. Indien dit allemaal klinkt als een ‘samenzweringstheorie’, dan is dat misschien een verklikkerlichtje om aan te geven dat je mogelijk in de mediabubbel leeft waar Honza me voor waarschuwde. De kanalen die erover rapporteren leveren duidelijk, en concreet bewijs voor iedereen die het aandurft om een kijkje te nemen, of beter nog, je kunt het bronmateriaal rechtstreeks bekijken: de hoorzittingen, de rechtszaken, en de gepubliceerde beëdigde verklaringen. Laat het dus niet over aan de media om ze in uw plaats te interpreteren.
De minachting voor Trump biedt ongetwijfeld een ruim motief om te frauderen. Dennis Prager heeft zelfs gesuggereerd dat indien de tegenstanders van Trump werkelijk hun eigen retoriek geloven, dat Trump echt gevaarlijk, onstabiel en een existentiële bedreiging vormt voor onze democratie, het voor hen waarschijnlijk een morele verplichting wordt om hem indien nodig op bedrieglijke wijze uit zijn functie te ontheffen. Maar laten we duidelijk zijn: als er inderdaad aanzienlijke fraude heeft plaatsgevonden en indien we dit toestaan, pleiten we voor precies datgene wat dictators doen, of op zijn minst, dictators in wording. We kunnen niet, en we mogen niet op deze manier de macht grijpen.
Als er een mogelijkheid is dat fraude Biden een illegale overwinning heeft opgeleverd, moeten we er alles aan doen om de waarheid bloot te leggen. We moeten niet bang zijn om dat te doen. In dat geval moeten we het voortouw nemen, ongeacht welke uitkomst het oplevert. Dat is wie wij, Democraten, zijn, voorvechters van rechtvaardigheid en de rechtsstaat gaat boven alles, met inbegrip van onze eigen politieke belangen.
Het is trouwens goed mogelijk dat een grondig onderzoek naar stemfraude zou aantonen dat Biden wel degelijk de verkiezingen heeft gewonnen, maar zelfs indien we het Witte Huis toch zouden verliezen, zou deze “nederlaag”, hoewel zeer pijnlijk, op de lange termijn juist het medicijn kunnen worden dat we nodig hebben. Het zou ons in staat stellen om de komende vier jaar te gebruiken voor een broodnodig gewetensonderzoek, en het voeren van een open en eerlijk debat over hoe we tot op dit punt zijn gekomen en wat we kunnen doen om het op te lossen.
Ongeacht wie er op 20 januari 2021 is beëdigd, we hebben nog veel werk voor de boeg om eerlijkheid en openheid als hoekstenen van de Democratische Partij te herstellen. We moeten onze media verantwoordelijk houden voor een eerlijke en accurate verslaggeving. We moeten terugkeren naar onze kernwaarden, zodat we opnieuw kandidaten kunnen voordragen die de mantel van onze partij waardig zijn en die een beleid kunnen voeren dat trouw is aan onze waarden.
En het allerbelangrijkste: we MOETEN onze waaier van informatiebronnen ruimer maken, voorbij het uitgestrekte netwerk van redacties die door één en dezelfde politieke ideologie worden gedomineert.
Laten we af en toe CNN, NBC of ABC uitzetten en afstemmen op Tucker Carlson. Ik weet dat hij brutaal en emotioneel is, maar hij is ook zeer spreekvaardig, en hij stelt moeilijke, gerichte vragen. Zelfs als we het niet eens zijn met zijn standpunten, moeten we in staat zijn om zijn vragen te beantwoorden in plaats van ze gewoon te negeren als ‘rechtse haat’.
Laten we af en toe de Washington Post neerleggen en Dennis Prager lezen. Hij is een ouderwetse jood uit Brooklyn die vele malen over de hele wereld heeft gereisd. Hij biedt een gegrond perspectief, als iemand die veel heeft gezien en gedaan.
En laten we af en toe de New York Times neerleggen en in plaats daarvan de The Epoch Times opnemen. Het werd opgericht door Chinese beoefenaars van Falun Gong om de wurggreep van de mediacontrole en de censuur over Chinese kwesties te doorbreken, en zij brengen dezelfde vastberaden benadering wanneer het gaat over de waarheid rondom de macht hier in de VS. Door deze stem toe te voegen aan een gevarieerde set van informatiebronnen zou ons beeld zeker compleet worden gemaakt.
Houden we het lot van onze natie in onze eigen handen?
Als we nu gewoon verder zouden doen en het presidentschap voor Biden zouden opeisen, terwijl de aanhoudende beschuldigingen van aanzienlijke fraude in de lucht blijven hangen, en met de huidige Democratische leiders aan het roer, die ons tot op het gevaarlijke punt hebben gebracht dat ik zojuist heb beschreven, dan is het heel goed mogelijk dat we de “nuttige idioten” zullen worden, wiens passies en wanhoop kunnen worden gemanipuleerd om onze vrijheden verder uit te roeien, waarna een Amerikaans Terreurbewind kan worden geïnstalleerd.
Klinkt dat vergezocht?
Kijk maar eens naar het niveau van de minachting en woede, dat onze rangen en standen al heeft doordrenkt en dat door onze leiders wordt aangemoedigd en zelfs beloond. Het heeft rellen in het hele land veroorzaakt. Het heeft geleid tot een onderdrukkende, soms gewelddadige, “cancelcultuur” die onze universiteitscampussen doordringt, en heeft een ideologische censuur in gang gezet die nu aan ons allen wordt opgedrongen door Big Tech, een macht die vrijwel ongestoord te werk gaat.
Hoe lang zal het nog duren voordat deze woede-uitbarsting die momenteel in Amerika op de loer ligt, verder zal escaleren tot nog meer geweld… en misschien wel zal leiden tot gevangenisstraffen, voor vermeende “racisten”, “vrouwenhaters”, “homofoben”, en ja, de meest betreurenswaardige van allemaal, “Trumpaanhangers”, simpelweg omdat ze onze opvattingen niet delen, of een tegengestelde politieke stroming vertegenwoordigen?
Nu al stellen enkele prominente Democratische leiders voor om een “Trump-verantwoording” lijst te gaan gebruiken om hun politieke rivalen te sanctioneren, nadat Biden de macht zal nemen. Wat zal er precies met deze mensen gebeuren?
Gevangenis? Opnieuw de Guillotine?
We zouden moeten weten waar dit pad naartoe leidt, en ikzelf wil er hoegenaamd geen deel van uitmaken.
Amerika kan gerust nog vier jaar Trump overleven. Maar wat Amerika heel zeker niet kan overleven, is het opofferen van rechtvaardige en eerlijke verkiezingen in een poging om iemand in functie te plaatsen waarvan we hopen dat hij gerechtigheid en eerlijkheid zal brengen. Wat een vreselijke en tragische ironie zou dat zijn. Omgekeerd, als we de nodige stappen ondernemen om ervoor te zorgen dat we met een zuiver geweten uit deze verkiezingen kunnen komen, dan zullen alle Amerikanen – inclusief de 74 miljoen mensen die op Trump hebben gestemd – hoop hebben en zeker in staat zijn om samen te werken.
En het gaat niet alleen over ons.
De wereld ziet de VS als een baken van democratie. Miljarden mensen over de hele wereld worden hierdoor ook beïnvloed door ons verkiezingsproces.
Zoals een van Amerika’s grootste redenaars, Dr. Martin Luther King, ooit zei: “Laat gerechtigheid naar beneden vloeien als water, en rechtvaardigheid als een machtige stroom.” We moeten de partij blijven die gerechtigheid en rechtvaardigheid omarmt, ongeacht de uitslag van deze verkiezingen.
Als we ons niet aan onze basisprincipes kunnen houden, zullen we alles verliezen.
