Hooggeplaatste functionarissen bij de Verenigde Naties zouden structureel namen en gegevens hebben verzameld van activisten die mensenrechtenschendingen in China aan het licht brachten. Deze gegevens werden vervolgens doorgestuurd naar het Chinese regime. Volgens klokkenluidster Emma Reilly en andere bronnen werden hierdoor de betrokkenen of hun familieleden die nog in China waren, ontvoerd, gemarteld en in sommige gevallen, gedood in detentie. Volgens Reilly klaagt ze deze gang van zaken reeds sinds 2013 aan binnen de VN.
De VN Raad voor Mensenrechten is het enige VN orgaan waar burgers mogen getuigen. Volgens Reilly vraagt China voor elke sessie steevast wie er precies gepland staat om te getuigen, iets wat absoluut verboden is. Toch zouden de VN hier — enkel voor China — een uitzondering maken.
Emma Reilly werkte als mensenrechtenadvocaat voor de Verenigde Naties. Tijdens haar werk moest ze de namen van tegenstanders van het Chinese regime doorgeven aan haar baas, zodat deze doorgestuurd konden worden naar China. Onder de doorgespeelde namen bevonden zich Oeigoeren, pro-Tibet activisten en individuen die de mensenrechtenschendingen onder de aandacht willen brengen bij de VN.
Omdat de VN diplomatieke onschendbaarheid geniet, is hun interne rechtssysteem de enige plek waar wantoestanden kunnen worden aangeklaagd, wat Reilly dan ook deed. Daar argumenteerden de VN volgens haar dat “het onredelijk is te denken dat mensenrechten boven de mogelijkheid van een verbeterde politieke relatie met China zouden staan” en dat ze “het recht hadden over deze praktijken tegen lidstaten te liegen.”
Twee verschillende verantwoordelijken voor ethische aangelegenheden zouden met dit standpunt hebben ingestemd. Een derde bestempelde het standpunt als “manifest fout”, maar zou geen voorstel voor verder onderzoek hebben gedaan. Ook de VN Commissaris voor Mensenrechten zou hebben toegegeven dat hij op de hoogte is van dit dossier, maar dat het “erg moeilijk” zou zijn het op te lossen.
Sterker nog, Reilly beweert dat ze werd verbannen van haar functie, en gedwongen werd overgeplaatst naar een niet bestaande afdeling zonder functies. Haar baas zou dan weer promotie hebben gemaakt.
Hoewel ze zo veel mogelijk met haar verhaal naar buiten tracht te komen, zouden sommige kranten hun artikelen om mysterieuze redenen hebben weerhouden.
Verder verklaart Reilly te beschikken over de emails waarin de namen van dissidenten aan China worden doorgestuurd, de rechtsdocumenten, transcripties van hoorzittingen, en bevindingen van de ethische verantwoordelijken.
Ze besluit dat, onder mensenrechten legislatie, deze feiten neerkomen op criminele medeplichtigheid en genocide, en dat dit net het tegengestelde is van waarom de VN in het leven is geroepen.
Vergelijkbare gevallen
Reilly is niet de eerste klokkenluider die op deze manier behandeld wordt. Een andere hooggeplaatste medewerker van de VN, Anders Kompass, kreeg vergelijkbare moeilijkheden te verduren toen hij wijdverspreide verkrachting van Afrikaanse kinderen door VN-veiligheidstroepen aankaartte. Hij denkt niet dat fatsoenlijke waarden ooit nog terugkeren in de VN.
Een andere tragische doofpotaffaire begint bij de Deense klokkenluider Povel Bang-Jensen. Hij trok al ruim 50 jaar geleden aan de bel toen de VN ernstige mensenrechtenschendingen in Hongarije door de Soviet-Unie verborg. Ook hier was de VN betrokken toen het namen doorgaf van ooggetuigen aan de communistische regering waarop ook deze mensen zwaar vervolgd werden. Uiteindelijk stierf Bang-Jensen door een zelfmoord onder verdachte omstandigheden.
Mensen die werken bij de VN hebben diplomatieke immuniteit. Reilly zegt dat ze zich nooit persoonlijk hoeven te verantwoorden en hierdoor kan en zal de VN zichzelf nooit corrigeren.
Luister hoe Emma Reilly haar verhaal zelf deelt:
