Daarnet gebeurde het weer: ik verloor een sok.
Zoals altijd nam ik het als een belediging voor mijn intelligentie toen ik ze niet meteen vond. Er was een logische verklaring voor, en ik zou wel snel even uitpluizen hoe die precies in elkaar stak.
Ze moest vast weer in een broekspijp verstopt zijn. Je ziet ze niet meteen, maar je geraakt meer en meer overtuigd van de broekspijptheorie. Je hebt al drie keer gekeken, maar vast niet vanuit die ene cruciale hoek.
Dan zie je die sok plots overal. Ze laat je niet meer los. Het wordt een levensmissie om haar materiële bestaan op een bepaalde fysieke plek te kunnen pinnen.
Dit is de essentie van de conspiracybiotoop. Iedereen weet dat er een sok is, en dat die ergens ligt. De verschillende verklaringen van waar en waarom die precies op deze of gene plek zou liggen, splitst de mensen op in clans. Hun verdeeldheid en fantasie sterkt de overtuiging van zij die nooit in het bestaan van de sok hebben geloofd.
Sommigen krijgen een extra kick door te beweren uit een topsecretbron te zijn ingelicht over de plek en de reden van de verdwijning van de sok. Erger nog: een enkeling kan de emotionele druk niet meer aan; zijn brein gaat in korstsluiting, en plots is hij de vriendelijk ogende, doodeerlijk klinkende nonsensverkoper die het allemaal wel duidelijk weet.
Het hek gaat van de dam.
Hele horden believers troepen dagelijks samen op dat ene insiders-YouTubekanaal voor de ultieme update: natuurlijk lag de sok in de broekspijp, maar de FBI was nét iets sneller, en nu ligt-ie weer ergens anders. Stay tuned!
De zoektocht naar waarheid is belangrijk, maar ze mag niet verzanden in een oefening in futiliteit, in een fantastische whodunit. Laten we onze aandacht schenken aan zij die het verdienen: ernstige bronnen, met integriteit, neutraliteit, en nauwgezette onderzoeksmethodes, die ons niet om de haverklap gek maken. Dat zijn, in deze tijden, gek genoeg niet per se de vooraanstaande media.
De wereld kent goed en kwaad. Tegenover orde, eerbaarheid en moed liggen chaos, perversie, machtsmisbruik. Het punt is dat we ons eigen moreel kompas moeten vormen, op basis van universele principes. Daaruit vloeit een aanvoelen voort van wat oprecht is en verdorven, en zo kunnen we bepalen waar zich het rechte pad bevindt. Soms kunnen we wel eens een sok verliezen, en misschien is dat een hint dat we onze tijd niet steeds aan denkspelletjes moeten verdoen.
In het duister laat het geglibber zich raden. We smachten allen naar gerechtigheid, naar de dag dat de waarheid rond alle schandalen en onrecht het licht mag zien. Tot dan mogen we onze menselijkheid niet verliezen. Het heeft geen zin om vol emotie te vechten om ons gelijk, in het geharrewar onze medemens als de vijand te gaan zien, of bij volle maan te gaan jakkeren in het bos. Denk ik.
Ik ga straks nog eens op zoek naar die sok.
