Auteur: LEE HAROLD SMITH

De deal die de Amerikaanse elite heeft gesloten met China heeft een precedent in de geschiedenis van Athene en Sparta.

In hoofdstuk 5 van De Prins beschrijft Niccolo Machiavelli drie opties voor hoe een veroverende macht degenen die ze in oorlog heeft verslagen het beste kan behandelen. De eerste is om ze te ruïneren; de tweede is om direct te regeren; de derde is om “binnenin een ‘staat van enkelingen’ te creëren die zich vervolgens zal gedeisd houden”.

Het voorbeeld dat Machiavelli van dat laatste geeft, is de gematigde regering die Sparta in Athene vestigde nadat Athene werd verslaan na 27 jaar oorlog in 404 voor Christus. Voor de hogere kaste van de Atheense elite, die de democratie sowieso al minachtte, bevestigde de nederlaag van de stad in de Peloponnesische oorlog dat het systeem van Sparta superieur was. Het was een gedreven militaire aristocratie die heerste over een permanente dienende klasse, de heloten, die periodiek werden afgeslacht om te verzekeren dat ze hun onmenselijke status simpelweg zouden accepteren. Dit is tegenstelling tot de Atheense democratie die in hun ogen te veel macht gaf aan de laaggeborenen. De pro-Sparta-oligarchie gebruikte de overwinning van hun beschermheren om de rechten van de burgers ongedaan te maken, en met hun binnenlandse rivalen af te rekenen, hen te verbannen en te executeren en hun rijkdom in beslag te nemen.

Deze Atheense regering die ontrouw was aan de wetten van Athene en minachting had voor haar tradities stond bekend als de dertig tirannen, en het begrijpen van haar rol en functie helpt verklaren wat er vandaag in Amerika gebeurt.

Voor mijn laatste column sprak ik met Thomas Friedman van The New York Times over een artikel dat hij meer dan tien jaar geleden schreef, tijdens het eerste jaar van Barack Obama’s presidentschap. Zijn belangrijke stuk documenteert het exacte moment waarop de Amerikaanse elite besloot dat democratie voor hen niet meer werkte. Terwijl ze de Republikeinse Partij de schuld gaven omdat ze hen ervan weerhield het Amerikaanse publiek te verslaan, migreerden ze naar de Democratische Partij in de hoop de relaties die hen rijk maakten te versterken.

Een handelsadviseur vertelde Friedman: “De noodzaak om te concurreren in een geglobaliseerde wereld heeft de meritocratie, de multinationale corporate manager, de oosterse financier en de technologie-ondernemer gedwongen om datgene wat de Republikeinse Partij te bieden heeft te heroverwegen. In principe hebben ze de partij verlaten, en lieten daarbij geen pragmatische coalitie achter, maar een groep ideologische nee-zeggers. ”

In de meer dan 10 jaar sinds Friedmans column werd gepubliceerd, heeft deze door de Times-columnist geïdentificeerde ontgoochelde elite, de Amerikaanse arbeiders verder verarmd en tegelijkertijd zichzelf verrijkt. Het motto waar ze naar leefden was in één woord ‘globalisme’ – wat eigenlijk wil zeggen: de vrijheid om commerciële relaties en sociale ondernemingen te structureren zonder rekening te houden met het welzijn van die specifieke samenleving waarin ze hun brood verdienen en hun kinderen grootbrengen.

Aan de basis van deze globalistische onderneming lag de toetreding van China tot de Wereldhandelsorganisatie in 2001. Decennia lang zeiden Amerikaanse beleidsmakers en het bedrijfsleven dat ze China als een rivaal zagen, maar de elite die Friedman beschreef, zag de verlichte Chinese autocratie als een vriend en zelfs als een model – wat niet verwonderlijk was, aangezien de Chinese Communistische Partij hun bron van macht, rijkdom en prestige werd. Waarom handelden ze met een autoritair regime en stuurden ze miljoenen Amerikaanse banen uit de industrie naar China, waardoor de werkende Amerikanen verarmden? Omdat het hen rijk maakte. Ze redden hun geweten door tegen zichzelf te zeggen dat ze geen andere keus hadden dan in zee te gaan met China: het was groot, productief en efficiënt en de opkomst ervan was onvermijdelijk. En trouwens, de Amerikaanse arbeiders die door de deal gekwetst waren, verdienden het om gestraft te worden – wie zou immers een klasse van reactionaire en racistische ideologische nee-zeggers gaan verdedigen die in de weg staan ​​van wat het beste was voor de ‘vooruitgang’?

Het teruggeven van die banen aan Amerika, samen met het beëindigen van buitenlandse oorlogen en illegale immigratie, was de kernbeleidsbelofte van het presidentschap van Donald Trump en de bron van zijn verrassende overwinning in 2016. Trump was niet de eerste die beweerde dat de handelsrelatie van het bedrijfsleven en het politieke establishment met China de gewone Amerikanen had verraden. Voormalig Democratisch congreslid Richard Gephardt was presidentskandidaat in 1988. Daarnaast was hij de leidende stem in een belangrijke maar uiteindelijk niet erg invloedrijke groep gekozen functionarissen en beleidsdeskundigen van de Democratische Partij die waarschuwden dat handel met een staat die gebruik maakt van slavenarbeid, Amerikaanse banen zou kosten en de Amerikaanse eer zou opofferen. De enige mensen die Trump serieus namen, waren de meer dan 60 miljoen Amerikaanse kiezers die hem geloofden toen hij zei dat hij tegen de elites zou vechten om die banen terug te krijgen.

Wat hij ‘The Swamp’ noemde, leek aanvankelijk slechts een willekeurig assortiment van industrieën, instellingen en persoonlijkheden die niets gemeen leken te hebben, afgezien van het feit dat ze werden gehekeld door de nieuw gekozen president. Maar de onophoudelijke aanvallen van Trump op die elite gaven hen een collectief zelfbewustzijn en een krachtig motief voor solidariteit onder elkaar. Samen zagen ze dat ze een verband vertegenwoordigden van belangen in de publieke en private sector die niet alleen dezelfde vooroordelen en haat, culturele smaak en consumptiegewoonten deelden, maar ook hetzelfde zwaartepunt – namelijk de relatie tussen de VS en China. En zo werd de ‘China klasse’ geboren.

Verbindingen die ooit zwak of onbestaande leken, werden nu helder onder het licht van Trumps verachting en de wederzijdse verachting van de elite die hem verafschuwde.

Tien jaar geleden zou niemand NBA-superster LeBron James en Apple-CEO Tim Cook in hetzelfde familiealbum hebben gestopt, maar hier zijn ze nu, verbonden door hun fantastische rijkdom dankzij goedkope Chinese productie (Nike-sneakers, iPhones, enz.) en een groeiende Chinese consumentenmarkt. Het contract van $ 1,5 miljard van de NBA met digitale serviceprovider Tencent maakte het Chinese bedrijf tot de grootste partner van de competitie buiten Amerika. Uit dankbaarheid deelden deze tweerichtingsambassadeurs de wijsheid van de Chinese Communistische Partij met hun onwetende landgenoten. Nadat een NBA-manager had getweet ter verdediging van dissidenten in Hongkong, zei King LeBron, activist voor sociale rechtvaardigheid, tegen de Amerikanen dat ze op hun tong moesten letten. “Ook al hebben wij wel degelijk een vrijheid van meningsuiting,” zei James, “het kan ook tot veel negatiefs leiden.”

Door de druk van Trump op alle Amerikanen die op extravagante wijze profiteerden van de relatie tussen de VS en China, verwierven deze groep van vreemde bedgenoten wat marxisten klassenbewustzijn noemen – en ze sloegen de handen ineen om terug te vechten en hun relatie met hun Chinese beschermheren verder te versterken. Eens verenigd, verloren deze uiteenlopende Amerikaanse instellingen elk gevoel van voorzichtigheid of schaamte over het innen van cheques van de Chinese Communistische Partij, ongeacht de gruwelen die de CCP de gevangenen in haar dwangarbeiderskampen aandeed en ongeacht welke bedreiging de spionagediensten van China en het Volksbevrijdingsleger zouden kunnen stellen voor de nationale veiligheid. Denktanks en onderzoeksinstellingen zoals de Atlantic Council, het Center for American Progress, het EastWest Institute, het Carter Center, de Carnegie Endowment for International Peace, de Johns Hopkins School of Advanced International Studies en anderen zaten vol met Chinees geld. Het wereldberoemde Brookings-instituut had geen scrupules over het publiceren van een rapport dat werd gefinancierd door het Chinese telecombedrijf Huawei, en waarin de Huawei-technologie geprezen werd.

De miljarden die China aan grote Amerikaanse onderzoeksuniversiteiten schonk, zoals $ 58 miljoen aan Stanford, verontrustte de Amerikaanse ordehandhaving, die waarschuwde voor de Chinese contraspionage om gevoelig onderzoek te stelen. Maar deze instellingen en hun faculteiten waren in feite bezig met het verkopen van dat onderzoek, wat trouwens voor het grootste deel rechtstreeks door de Amerikaanse overheid was gefinancierd – en om die reden hebben Harvard en Yale, naast andere grote namen, schijnbaar systematisch de grote bedragen die China ze heeft geschonken onder-gerapporteerd.

Veel van de pay-for-play-deals van de academische wereld met de CCP verliepen inderdaad niet erg subtiel. In juni 2020 werd een professor van Harvard die een onderzoekssubsidie ​​van $ 15 miljoen aan belastinggeld ontving, aangeklaagd wegens liegen over zijn werk voor een CCP-instelling waarvoor hij $ 50.000 per maand opstreek, om ‘wetenschappelijk talent van hoog niveau te werven en te cultiveren ter bevordering van China’s wetenschappelijke ontwikkeling, economische welvaart en nationale veiligheid. ”

Maar als Donald Trump de ontkoppeling van de Verenigde Staten van China zag als een manier om de oligarchie die hem haatte en Amerikaanse banen naar het buitenland zond, te ontmantelen, zou hij zijn visie niet kunnen uitvoeren. Na het correct identificeren van de bronnen van corruptie in onze elite, de redenen voor de verarming van de middenklasse, en de bedreigingen voor onze vrede van buitenaf en van binnenuit, slaagde hij er uiteindelijk niet in om de juiste mensen rond zich te scharen die de overwinning van deze strijd moesten voorbereiden, iets waarvoor hij de Amerikanen had gevraagd om hem te verkiezen.

En aangezien China de bron was van de macht van deze Chinese Klasse, werd het coronavirus uit Wuhan de basis voor Trump’s genadeslag. Als gevolg hiervan vielen Amerikanen ten prooi aan een antidemocratische elite die het coronavirus gebruikte om hen te demoraliseren, kleine bedrijven te verwoesten, ze kwetsbaar te laten voor relschoppers die alle ruimte kregen om te stelen, brand te stichten en te doden. Hun kinderen werden van school gehouden, de stervenden werden de laatste omhelzing van hun dierbaren ontzegd. De Amerikaanse geschiedenis, cultuur en samenleving werd ontheiligd, en het land werd belasterd als systemisch racistisch om het voorwendsel te verschaffen waarom gewone Amerikanen in feite de hel verdienen die de private en publieke volmachthouders van de elite al voor hen hadden voorbereid.

Bijna een jaar lang hebben Amerikaanse functionarissen doelbewust onze economie en samenleving verwoest met als enig doel zichzelf meer macht toe te eigenen terwijl de Chinese economie heeft gewonnen op die van Amerika. De lockdowns van China hadden niets te maken met het verschil in uitkomst. Lockdowns zijn geen maatregelen voor de volksgezondheid om de verspreiding van een virus te verminderen. Het zijn politieke instrumenten, en daarom gaven functionarissen van de Democratische Partij die hun kiezers onder herhaaldelijke langdurige lockdowns zetten, zoals de New Yorkse gouverneur Andrew Cuomo en de burgemeester van Chicago Lori Lightfoot, publiekelijk te kennen dat het absoluut noodzakelijk was om onmiddellijk te heropenen, eens Trump veilig weg was.

Dat democratische functionarissen opzettelijk levens hebben vernietigd en duizenden hebben beëindigd door zieken uit te sturen om ouderen in verpleeghuizen te infecteren, is niet relevant voor de Amerikaanse versie van de dertig tirannen. De taak was om het aantal slachtoffers van het coronavirus op te voeren om Trump te verslaan en dat is gelukt. Net als bij de antidemocratische factie in Athene, is de elite van Amerika lang geleden de weg kwijtgeraakt. Aan het hoofd van de dertig tirannen stond Critias, een van Socrates ‘beste leerlingen’, een dichter en toneelschrijver. Misschien heeft hij Socrates helpen redden van de woede van het regime, en toch lijkt de filosoof het te betreuren dat zijn methode, om alles in twijfel te trekken, Critias ‘grote minachting voor de traditie voedde’. Toen hij eenmaal aan de macht was, richtte Critias zijn nihilisme op Athene en verwoestte hij de stad.

De vergiftigde omhelzing tussen de Amerikaanse elites en China begon bijna 50 jaar geleden toen Henry Kissinger inzag dat het openen van relaties tussen de twee toenmalige vijanden, de groeiende kloof die was ontstaan tussen China en de meer bedreigende Sovjet-Unie aan het licht zou brengen. De kern van de kloof tussen de twee communistische reuzen was de afwijzing van Stalin door de Sovjetleiders, wat de Chinezen zouden zien als het begin van het einde van het Sovjet-communistische systeem – en daarom was het een fout die ze niet zouden maken.

Ondertussen werd Kissinger’s geopolitieke manoeuvre de hoeksteen van zijn historische nalatenschap. Het maakte hem ook een rijk man die toegang verkocht aan Chinese functionarissen. Kissinger maakte op zijn beurt de weg vrij voor andere voormalige hooggeplaatste beleidsmakers om om hun eigen buitenlandse invloedsoperaties verder uit te werken, zoals William Cohen, minister van Defensie onder Bill Clinton, die de weg effende voor China om de handelsstatus van ​​permanent meest begunstigde natie te verwerven in 2000 en een hoeksteen van de Wereldhandelsorganisatie te worden. De Cohen Group heeft twee van zijn vier overzeese kantoren in China, en omvat een aantal voormalige topfunctionarissen, waaronder Trumps voormalige minister van Defensie James Mattis, die zijn werk voor de Cohen Group niet vernoemde toen hij onlangs kritiek uitte op Trump’s ‘met ons of tegen ons’ benadering van China in een opiniestuk waarin hij schreef: “De economische welvaart van Amerikaanse bondgenoten en partners hangt af van sterke handels- en investeringsrelaties met Peking.” Mattis werd dus letterlijk door China betaald voor het innemen van precies dat standpunt.

Toch is het onwaarschijnlijk dat Kissinger China al aanzag als een melkkoe voor Amerikaanse functionarissen toen hij en president Richard M. Nixon in 1972 naar de Chinese hoofdstad reisden. “De Chinezen zouden zich immers niet openstellen voordat Mao was gestorven”, zei een voormalige ambtenaar van de Trump administratie. “Mao leefde nog toen Nixon en Kissinger er waren, dus het is onwaarschijnlijk dat ze zich het soort hervormingen hadden kunnen voorstellen die in 1979 begonnen onder leiding van Deng Xiaoping. Maar zelfs in de jaren tachtig kon China niet concurreren met de Verenigde Staten. Pas in de jaren negentig, toen er elk jaar werd gedebatteerd over de toekenning van de status van meest begunstigde natie aan China in de handel, werd China een commerciële rivaal ”- en tegelijkertijd een lucratieve partner.

De belangrijkste publicist van de orde na de Koude Oorlog was Francis Fukuyama, die in zijn boek ‘The End of History’ uit 1992 betoogde dat de Westerse liberale democratie met de val van de Berlijnse muur de laatste vorm van regering vertegenwoordigde. Wat Fukuyama verkeerd had begrepen na de val van de Berlijnse muur was niet zijn inschatting van de kracht van politieke vormen; het was eerder de diepte van zijn filosofische model. Hij geloofde dat met het einde van de bijna halve eeuw durende impasse tussen de supermachten, de historische dialectiek die tegenstrijdige politieke modellen tegen elkaar had afgezet, eindelijk was opgelost. In feite nam die dialectiek gewoon een andere wending.

Net na het verslaan van het communisme in de Sovjet-Unie, blies Amerika nieuw leven in de overlevende communistische partij. En in plaats van dat westerse democratische principes de CCP transformeerden, kreeg het Amerikaanse establishment een voorliefde voor oosterse techno-autocratie. Technologie werd het anker van de relatie tussen de VS en China, waarbij CCP-financiering de ‘startups’ in Silicon Valley aandreef, grotendeels dankzij de inspanningen van Dianne Feinstein, die na Kissinger de op een na meest invloedrijke functionaris werd die de relatie tussen de VS en de CCP voor de komende twintig jaar dreef. 

In 1978 raakte Feinstein, als de nieuw verkozen burgemeester van San Francisco, bevriend met Jiang Zemin, in die tijd de burgemeester van Shanghai en uiteindelijk president van China. Als burgemeester van het technische epicentrum van Amerika, hielpen haar banden met China om vanuit deze groeiende Amerikaanse sector Chinese investeringen aan te trekken en de staat transformeerde tot de op twee na grootste economie ter wereld. Haar alliantie met Jiang heeft er ook toe bijgedragen dat haar echtgenot, Richard Blum, als investeerder een rijk man werd. Als senator drong ze aan op een permanente Most Favoured Nation-handelsstatus voor China door de schendingen van de mensenrechten in China te rationaliseren, terwijl haar vriend Jiang zijn macht consolideerde en de algemeen secretaris van de Communistische Partij werd door tanks naar het Tiananmen-plein te sturen. Feinstein verdedigde hem. ‘China had geen lokale politie’, verklaarde Feinstein, en ze zei dat Jiang het haar zo had verteld. ‘Vandaar de tanks,’ legde de senator uit Californië geruststellend uit. “Maar dat behoort nu tot het verleden. Men leert van het verleden. Je herhaalt het niet. Ik denk dat China een les heeft geleerd.”

Nochtans had het verleden eigenlijk een ander verhaal moeten verduidelijken aan Feinsteins achterban in Washington. De Verenigde Staten handelden niet met Moskou en stonden de Russen niet toe grote campagnedonaties te doen of zakelijke partnerschappen aan te gaan met hun echtgenoten. Het Amerikaanse leiderschap uit de Koude Oorlog had begrepen dat dergelijke praktijken de deur voor Moskou zouden hebben geopend en het mogelijk zouden hebben gemaakt om de Amerikaanse politiek en de samenleving op gevaarlijke manieren rechtstreeks te beïnvloeden. Door onze goederen in hun fabrieken te gaan vervaardigen of hen de onze te laten kopen en naar het buitenland te verzenden, zouden technologie en intellectueel eigendom kwetsbaar zijn geworden.

Maar het ging niet alleen om het in gevaar brengen van de nationale veiligheid; het ging ook over het blootstellen van Amerika aan een systeem dat in tegenspraak was met de Amerikaanse waarden. Door de hele periode heen heeft Amerika zichzelf frontaal opgesteld tegenover onze opvattingen over de sovjets. Ronald Reagan werd grof geacht omdat hij naar de Sovjet-Unie verwees als het ‘kwaadaardige rijk’, maar de handel en het buitenlands beleid vanaf het einde van de Tweede Wereldoorlog tot 1990 weerspiegelden dat dit een consensus was: het Amerikaanse leiderschap uit de Koude Oorlog wilde niet dat de VS werd gekoppeld aan een autoritaire eenpartijstaat.

De industrieel Armand Hammer werd beroemd omdat hij de Amerikaan was die zaken deed met Moskou. Zijn perspectief was niet nuttig vanwege zijn unieke inzichten in de Sovjetmaatschappij, de politiek en de zakencultuur die hij vaak deelde met de Amerikaanse media, maar wel omdat men wist dat hij de opvattingen presenteerde die het politbureau wilde verspreiden onder een Amerikaans publiek. Tegenwoordig heeft Amerika duizenden Armand Hammers, die allemaal pleiten voor de bron van hun rijkdom, prestige en macht.

Het begon met het besluit van Bill Clinton in 1994 om de mensenrechten los te koppelen van de handelsstatus. Hij was het Witte Huis binnengegaan met de belofte zich te concentreren op mensenrechten, in tegenstelling tot de George H.W. Bush administratie, maar na twee jaar in functie keerde hij zijn kar. “We moeten onze relatie in een groter en productiever kader plaatsen”, zei Clinton. Amerikaanse mensenrechtenorganisaties en vakbonden waren geschokt. Clintons beslissing was een duidelijke boodschap, zei de toenmalige AFL-CIO-president Lane Kirkland, “ongeacht wat Amerika zegt over democratie en mensenrechten, uiteindelijk zijn winst, niet mensen, het belangrijkst.” Sommige democraten, zoals de toenmalige senaatsleider George Mitchell, waren tegen, terwijl Republikeinen zoals John McCain de stap van Clinton steunden. Het hoofd van de Nationale Economische Raad van Clinton, Robert E. Rubin, voorspelde dat China “een steeds grotere en belangrijkere handelspartner zal worden”.

Meer dan twee decennia later is het aantal Amerikaanse industrieën en bedrijven dat lobbyde tegen de maatregelen van de Trump-regering om de Chinese technologie los te koppelen van zijn Amerikaanse tegenhangers, een duizelingwekkende maatstaf van hoe nauw twee rivaliserende systemen die beweren op te staan ​​voor tegengestelde waarden en praktijken, zijn geïntegreerd. Bedrijven als Ford, FedEx en Honeywell, maar ook Qualcomm en andere halfgeleiderfabrikanten die vochten om chips aan Huawei te blijven verkopen, bestaan ​​allemaal met één been in Amerika en het andere been stevig in Amerika’s belangrijkste geopolitieke rivaal. Om beide helften van hun bedrijf te beschermen, verkopen ze de kwestie zacht door China een ‘concurrent’ te noemen om op die manier hun rol bij het stimuleren van een gevaarlijke rivaal te verdoezelen.

Bijna elke grote Amerikaanse industrie heeft een aandeel in China. Van Wall Street – Citigroup, Goldman Sachs en Morgan Stanley – tot het hotelwezen. Een medewerker van het Marriott Hotel werd ontslagen toen Chinese functionarissen bezwaar maakten tegen een tweet over Tibet. Ze leerden allemaal om de CCP-regels te volgen.

“Het is zo alomtegenwoordig dat het beter is om te vragen wie niet met China verbonden is”, zei (gepensioneerd) generaal Robert Spalding, voormalig functionaris van de Trump administratie.

Het is niet verwonderlijk dat de eens zo betrouwbare Republikeinse Amerikaanse Kamer van Koophandel vooraan stond in de oppositie tegen het Chinese beleid van Trump – niet alleen tegen de voorgestelde tarieven, maar ook tegen zijn oproep aan Amerikaanse bedrijven om kritieke toeleveringsketens naar elders te verplaatsen, zelfs na een pandemie. De National Defense Industrial Association klaagde onlangs over een wet die defensiecontractanten verbiedt om bepaalde Chinese technologieën te gebruiken. “Zowat alle aannemers die voor de federale overheid werken, zouden dan moeten stoppen.” zei een woordvoerder van de handelsgroep.

Zelfs de regering-Trump was verdeeld tussen haviken en accommodatiemensen, door de eerstgenoemden bijtend ‘Panda Huggers’ genoemd. De meerderheid van de Trump-functionarissen bevond zich in het laatste kamp, ​​met name minister van Financiën Steven Mnuchin, een voormalige Hollywood-producer. Hoewel de filmindustrie de eerste en meest luidruchtige was die klaagde dat China haar intellectuele eigendom stal, ging het uiteindelijk samenwerken met Beijing en het sussen. Studio’s kunnen de enorme markt van China niet aanboren zonder de rode lijnen van de CCP na te leven. In het komende vervolg op Top Gun bood Paramount bijvoorbeeld aan om de patches voor Taiwan en Japan op Tom Cruise’s ‘Maverick’-jasje te vervangen voor de Chinese release van de film, maar CCP-censuur stond erop dat de patches nergens in de wereld te zien zouden zijn.

Voormalig Trump-adviseur Spalding zei dat in de regering-Trump: “er een zeer grote druk was om de onbetwiste samenwerking met China voort te zetten. Aan de andere kant was er een kleiner aantal die terug wilden duwen. ”

Apple, Nike en Coca Cola lobbyden zelfs tegen de Uyghur Forced Labour Prevention Act. Op de voorlaatste dag van Trump kondigde zijn minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo aan dat de Verenigde Staten “hebben vastgesteld dat de Volksrepubliek China genocide en misdaden tegen de menselijkheid pleegt in Xinjiang, China, gericht tegen Oeigoerse moslims en leden van andere etnische en religieuze minderheidsgroepen.” Dat maakt een aantal grote Amerikaanse merken die   dwangarbeid gebruiken – waaronder, volgens een Australisch onderzoek uit 2020, Nike, Adidas, Gap, Tommy Hilfinger, Apple, Google, Microsoft en General Motors – medeplichtig aan genocide.

Het idee dat landen die fundamentele mensenrechten en democratische rechten minachten, niet rechtstreeks door de Amerikaanse industrie zouden moeten worden gefinancierd en bevoorrechte toegang zouden moeten krijgen tot de vruchten van door de Amerikaanse overheid gefinancierd onderzoek en technologie die eigenlijk eigendom is van het Amerikaanse volk, is nauwelijks een partijdig idee – en heeft, of zou, weinig te maken moeten hebben met Donald Trump. Maar de geschiedenis zal aantonen dat de versmelting van de Amerikaanse en Chinese elites zijn hoogtepunt bereikte tijdens de regering van Trump, toen de president zichzelf tot een brandpunt maakte voor de Chinese klasse, die de Democratische Partij als haar belangrijkste politieke voertuig had aangenomen. Dat wil niet zeggen dat gevestigde Republikeinen zijn uitgesloten van de pro-Chinese oligarchie – Senaat GOP-leider Mitch McConnell’s schoonvader, scheepsbouwer-miljardair James Chao, heeft enorm geprofiteerd van zijn relatie met de CCP, waaronder studiegenoot Jiang Zemin. Geschenken van de familie Chao hebben McConnell naar slechts een paar plaatsen onder Feinstein gekatapulteerd in de lijst van rijkste senatoren.

Surfend op de media-tsunami van Trump-haat, versterkte de Chinese Klasse haar macht binnen staatsinstellingen en veiligheidsbureaucratieën die lange tijd democratisch waren gebleven – en waarvan de betrokkenen gretig waren om niet te worden bestempeld als ‘medewerkers’ van de president die ze zogenaamd dienden. Accommodatie met zelfs de ergste en meest bedreigende aspecten van het Chinese communistische regime, die sinds eind jaren negentig aan de gang was, werd versneld doorgevoerd. Praten over hoe Nike zijn sneakers maakte in Chinese dwangarbeidskampen was niet langer in de mode. Nieuws dat China Amerikaanse wetenschappelijke en militaire geheimen stal, grote spionnenringen in Silicon Valley beheerde en congresleden zoals Eric Swalwell in gevaar bracht, grote bedragen betaalde aan topprofessoren in de Ivy League in een goed georganiseerd programma van intellectuele diefstal, of op welke manier dan ook een gevaar vormde voor haar eigen volk of voor haar buurlanden, laat staan ​​voor de Amerikaanse manier van leven, werden stilgezwegen en afgedaan als pro-Trump-propaganda.

Het Central Intelligence Agency beschermde openlijk Chinese pogingen om Amerikaanse instellingen te ondermijnen. Het CIA-management zette inlichtingenanalisten onder druk om hun beoordeling van Chinese invloeden en inmenging in ons politieke proces te wijzigen, zodat het niet zou worden gebruikt om het beleid te ondersteunen waar ze het niet mee eens waren, zijnde het beleid van Trump. Het is geen wonder dat het CIA-management de bescherming van Amerika niet als de meest urgente taak aanziet – de technologie die de informatie van de CIA opslaat, wordt beheerd door Amazon Web Services, eigendom van China’s grootste Amerikaanse distributeur, Jeff Bezos.

Voor degenen die echt begrepen wat de Chinezen deden, was partijdigheid een duidelijk ondergeschikte zorg. Het Chinees gedrag was authentiek alarmerend – net als het schijnbare onvermogen van de Amerikaanse veiligheidsinstellingen om het serieus te nemen. “In de jaren tachtig werden mensen die de belangen behartigden van buitenlandse mogendheden wier ideeën vijandig stonden tegenover de republikeinse regeringsvorm uitgesloten”, zei een voormalige inlichtingenfunctionaris van de regering van Obama. “Maar met de komst van het globalisme hebben ze uitzonderingen gemaakt voor China, en werden zelfs de inlichtingen aangepast aan hun voorkeuren. Tijdens de Bush- en Obama-jaren was de standaardbeoordeling dat de Chinezen niet geneigd zijn om een ​​vloot uit te bouwen die wereldwijd kan worden ingezet. Door het zo te zeggen kwam het namelijk overeen met hun visie. China heeft ondertussen een derde vliegdekschip in productie. ”

De afkeer van Trump was hun politiek excuus, maar het Amerikaanse veiligheids- en defensie-establishment had er haar eigen belang bij om tegenover China een oogje dicht te knijpen. Twintig jaar verspilling van manschappen, geld en prestige aan militaire opdrachten die begonnen met George W. Bush’s ‘War on Terror’ zijn van weinig strategische waarde gebleken voor de Verenigde Staten. Beijing heeft echter enorm geprofiteerd van de inzet van Amerikanen om veiligheid te bieden in de moordvelden in het Midden-Oosten. In januari profiteerde de Chinese energiegigant Zen Hua van een zwakke Irakese economie toen het $ 2 miljard betaalde voor een vijfjarige olievoorziening van 130.000 vaten per dag. Als de prijzen stijgen, staat de deal China toe de olie door te verkopen.

In Afghanistan zijn de grote koper-, metaal- en mineraalmijnen waarvan de veiligheid door Amerikaanse troepen zogenaamd nog steeds wordt gewaarborgd, eigendom van Chinese bedrijven. En omdat Afghanistan grenst aan Xinjiang, maakt Xi Jinping zich zorgen dat “nadat de Verenigde Staten de troepen uit Afghanistan hebben teruggetrokken, terroristische organisaties aan de grenzen van Afghanistan en Pakistan snel zullen kunnen infiltreren in Centraal-Azië.” Met andere woorden, Amerikaanse troepen worden in plaatsen als Afghanistan in het buitenland ingezet, niet zozeer om de Amerikaanse belangen te beschermen als wel om veiligheid te bieden aan China’s Belt and Road Initiative.

“Er is een overtuiging dat we niet hetzelfde soort conflict met hen hebben als met de USSR”, zegt de voormalige Obama-functionaris. “Maar we hebben hetzelfde soort conflict.” Het probleem is dat vrijwel het hele Amerikaanse establishment – dat gecentreerd is in de Democratische Partij – stevig aan de andere kant staat.

Nog in de zomer van 2019 zag Trump eruit alsof hij op weg was naar een tweede termijn in het Witte Huis. Niet alleen steeg de economie en bereikte de werkloosheid een historisch dieptepunt, hij was zich aan ’t verenigen, juist op het veld dat hij had uitgekozen om van daarop zijn tegenstanders te confronteren. Uit de handelsoorlog van Trump met Peking bleek dat hij het serieus meende om Amerikaanse bedrijven te dwingen hun toeleveringsketens te verplaatsen. In juli maakten Amerikaanse toptechnologiebedrijven zoals Dell en HP bekend dat ze een groot deel van hun productie buiten China zouden verplaatsen. Amazon, Microsoft en Alphabet zeiden dat ze ook van plan waren om een ​​deel van hun productie naar elders te verplaatsen.

Het was precies op hetzelfde moment, eind juni en begin juli 2019, dat de inwoners van Wuhan op straat begonnen te komen, boos dat ambtenaren die verantwoordelijk waren voor de gezondheid en welvaart van de 11 miljoen mensen van de stad hen hadden verraden. Ze waren ziek en waren bang om nog zieker te worden. De ouderen hapten naar adem. Demonstranten hielden spandoeken omhoog met de tekst: “we willen niet vergiftigd worden, we hebben gewoon een frisse neus nodig.” Ouders maakten zich zorgen om het leven van hun kinderen. Er was angst dat de zieken blijvende schade hadden opgelopen aan hun immuunsysteem en zenuwstelsel.

Autoriteiten censureerden sociale media-accounts, foto’s en video’s van de protesten, en undercoveragenten hielden de onruststokers in de gaten en de meest luidruchtigen werden opgepakt. Omdat de winkels gedwongen waren om de deuren te sluiten, konden de demonstranten zich nergens verbergen. Sommigen werden afgevoerd in busjes. Ze waren gewaarschuwd door de autoriteiten: “Openbare veiligheidsorganisaties zullen resoluut optreden tegen illegale criminele handelingen zoals kwaadwillig aanzetten tot onrust en provocatie.”

Wat de inwoners van Wuhan destijds de straat op stuurde, was niet COVID-19, dat pas in de winter zou beginnen te verspreiden. Wat in de vroege zomer van 2019 de volksgezondheid in Wuhan bedreigde, was de plaag van luchtverontreiniging. Dit is een tot dusverre niet verteld deel van het verhaal van Amerika’s afschuwelijke afgelopen jaar.

Om het hoofd te bieden aan de hopen vuilnis die de atmosfeer vergiftigden, waren de autoriteiten van plan een afvalverbrandingsinstallatie te bouwen – een plan dat terecht de mensen die daar woonden, alarmeerde. (In 2013 bleken vijf verbrandingsinstallaties in Wuhan gevaarlijke vervuilende stoffen uit te stoten.) Andere steden gingen op dezelfde manier de straat op om te protesteren tegen luchtvervuiling – Xiamen in 2007, Shanghai in 2015, Chengdu in 2016, Qingyuan in 2017 – en stuurden telkens golven van paniek door het leiderschap van de CCP, dat bang was voor de minste echo van de pro-democratische protesten in 1989 op het Tiananmenplein en de onhandelbare democratieprotesten in Hong Kong die hun weg naar het vasteland vonden en de lont in het kruitvat staken. Wat als de onrust zich van de ene stad naar de andere verspreidt, en waarbij de situatie in het hele land, 1,4 miljard mensen, uiteindelijk uit de hand zou lopen?

De CCP had geleerd dat de manier om te voorkomen dat onrust viraal zou kunnen gaan, is door het in quarantaine te plaatsen. De partij heeft getoond bijzonder bedreven te zijn in het neutraliseren van de minderheidsbevolkingen van het land, eerst de Tibetanen, en meest recentelijk de Turkse etnische moslimminderheid Oeigoeren, door middel van massale quarantaines en opsluitingen, beheerd via netwerken van elektronisch toezicht die de weg baanden naar gevangenissen en werkkampen voor slaven. In 2019 was het grimmige lot van de Oeigoeren in China een punt van zorg geworden – of het nu oprecht was of gewoon PR-georiënteerd – zelfs onder velen die enorm profiteerden van hun dwangarbeid.

De 13,5 miljoen Oeigoeren van het land zijn geconcentreerd in Xinjiang, of Oost-Turkestan, een regio in het noordwesten van China die ongeveer zo groot is als Iran en rijk is aan steenkool, olie en aardgas. Xinjiang, grenzend aan Pakistan, is een eindpunt voor kritieke aanvoerroutes van het Belt and Road Initiative, Xi’s project van $ 1 biljoen om een ​​wereldwijde Chinese invloedssfeer te creëren. Elke mogelijke verstoring van de BRI vormt een bedreiging voor vitale Chinese belangen. Xi zag een aanslag in april 2014 waarbij Oeigoerse strijders meer dan 150 mensen op een treinstation neerstaken als een kans om hard toe te slaan.

Bereid je voor op een “verpletterend, vernietigend offensief”, zei Xi tegen politieagenten en troepen. Zijn plaatsvervangers vaardigden ingrijpende bevelen uit: “Verzamel iedereen die moet worden opgepakt.” Ambtenaren die barmhartigheid toonden, werden zelf vastgehouden, vernederd en aangevoerd als voorbeeld voor ongehoorzaamheid aan “de strategie voor Xinjiang van de centrale leiding van de partij.”

Volgens een rapport van de New York Times van november 2019 waren de Chinese autoriteiten het meest bezorgd over Oeigoerse studenten die van hun school buiten de provincie naar huis terugkeerden. De studenten hadden “wijdverbreide sociale banden in het hele land” en gebruikten sociale media waarvan de “impact”, zo vreesden ambtenaren, “wijdverbreid en moeilijk uit te roeien” was. De taak was om nieuws over wat er werkelijk gebeurde in de detentiekampen ‘in quarantaine’ te plaatsen. Toen de studenten vroegen waar hun geliefden waren en wat er met hen was gebeurd, kregen ambtenaren het advies om “studenten te vertellen dat hun familieleden ‘besmet’ waren geraakt met het ‘virus’ van islamitisch radicalisme en in quarantaine moesten worden geplaatst om te genezen.”

Maar het waren niet alleen degenen die het meest waarschijnlijk terroristische aanslagen plegen – jonge mannen – die onder dit lockdown-beleid van China vielen. Volgens de documenten kregen ambtenaren te horen dat “zelfs grootouders en familieleden die te oud leken om geweld te plegen, niet gespaard konden worden”.

Toen in het najaar van 2019 een echt virus toesloeg, volgden de Chinese autoriteiten hetzelfde protocol, waarbij ze niet alleen potentiële onruststokers in quarantaine plaatsten, maar iedereen in Wuhan in de hoop een nog grotere publieke verontwaardiging te vermijden dan degene die ze slechts enkele maanden voordien in dezelfde stad hadden onderdrukt.

Er is een goede reden waarom lockdowns – het in quarantaine plaatsen van degenen die niet ziek zijn – nooit eerder waren toegepast als maatregel voor de volksgezondheid. De leiding van een stad, staat of natie zetten hun eigen mensen niet gevangen, tenzij ze willen aangeven dat ze collectieve straffen opleggen aan de bevolking in het algemeen. Het was nog nooit eerder gebruikt als maatregel voor de volksgezondheid, omdat het een algemeen erkend instrument van politieke onderdrukking is.

Eind december 2019 begonnen de Chinese autoriteiten sociale media-accounts te vergrendelen waarin het nieuwe virus werd genoemd, artsen die ervoor waarschuwden of erover spraken met hun collega’s, werden berispt en één van hen, naar verluidt besmet met COVID-19, stierf. Alle binnenlandse reizen van en naar Wuhan werden stopgezet. Als het doel van de lockdowns echt was om verspreiding van de besmetting te voorkomen, is het vermeldenswaard dat internationale vluchten doorgingen. Het lijkt er eerder op dat het binnenlandse reisverbod, net als de censuur op sociale media, bedoeld was om te voorkomen dat nieuws over de blunder van de regering zich door heel China verspreidde en tot enorme, misschien oncontroleerbare, onrust zou leiden.

Als de straten van Wuhan in juni en juli al vol waren met protesten tegen de dodelijke onbekwaamheid van de autoriteiten die de plannen verborgen hielden voor een verbrandingsoven die de bevolking van een stad ziek zou maken, hoe zou het Chinese publiek dan reageren op de ontdekking dat de bron van een virale ziekte die het hele land zou treffen, niet een bizar natuurlijk fenomeen was dat had plaatsgevonden op een dierenmarkt, zoals ambtenaren beweerden, maar een ongeval in het Wuhan Institute of Virology van de CCP?

In januari vertelde de voormalige plaatsvervangende nationale veiligheidsadviseur van Trump, Matt Pottinger, aan Britse functionarissen dat de meest recente Amerikaanse inlichtingen aantonen dat de meest waarschijnlijke bron van COVID-19 het Wuhan Institute of Virology is. Pottinger beweerde volgens The Daily Mail – een Britse publicatie die een van de weinige westerse media was die de verklaringen van Pottinger rapporteerde – dat het virus mogelijk ontsnapt was door een lek of een ongeluk.

Volgens een factsheet van het ministerie van Buitenlandse Zaken die in januari werd gepubliceerd, hebben de Verenigde Staten “reden om aan te nemen dat verschillende onderzoekers in het Wuhan-laboratorium ziek werden in de herfst van 2019, vóór het eerste geïdentificeerde geval van de uitbraak.” In de factsheet wordt verder uitgelegd dat het Chinese overheidslaboratorium sinds 2016 onderzoek heeft gedaan naar een vleermuiscoronavirus dat het meest lijkt op COVID-19. Zeker sinds 2017, en mogelijk al eerder, doet het Wuhan Institute of Virology in opdracht van het Chinese leger geheim onderzoek. “Jarenlang hebben de Verenigde Staten publiekelijk hun bezorgdheid geuit over China’s onderzoek en ontwikkeling van biologische wapens, die Peking niet heeft gedocumenteerd of aantoonbaar heeft geëlimineerd, ondanks hun duidelijke verplichtingen onder het Biologische Wapenverdrag.”

Het bewijs dat de pandemie niet begon op een markt in Wuhan werd al in januari 2020 gepubliceerd, dagen nadat Peking de lockdown op 23 januari had geïmplementeerd. Volgens het Britse medische tijdschrift The Lancet hadden 13 van de eerste 41 gevallen, waaronder de eerste, geen banden met de markt. In mei bevestigde het hoofd van het Chinese centrum voor ziektebestrijding en -preventie dat COVID-19 niets te maken had met de markt. “Het nieuwe coronavirus bestond al lang voordat het op de markt werd gevonden”, zei de Chinese functionaris.

Na het Lancet-rapport betwistten Republikeinse functionarissen dicht bij de regering-Trump de officiële verklaring van Peking. “We weten niet waar het vandaan komt, en dat moeten we uitzoeken”, zei senator Tom Cotton in februari. “We weten ook dat slechts een paar kilometer verwijderd van die voedselmarkt, China’s enige bioveiligheidsniveau 4 superlaboratorium zich bevindt, dat onderzoek doet naar menselijke infectieziekten.” Cotton zei dat de Chinezen dubbelhartig en oneerlijk waren geweest. “We moeten in ieder geval de vraag stellen om te zien wat het bewijs zegt”, zei Cotton. “En China geeft op dit moment helemaal geen bewijs over die vraag.”

De Amerikaanse pers minachtte Cotton’s zoektocht naar antwoorden. De Washington Post van Jeff Bezos beweerde dat Cotton ‘de vlammen van een complottheorie aanwakkerde die herhaaldelijk door experts was ontkracht’. Trump werd bespot omdat hij de Amerikaanse spionagediensten tegensprak toen de president zei dat hij er ervan overtuigd was dat het coronavirus zijn oorsprong vond in een laboratorium in Wuhan. Senator Ted Cruz zei dat door het afwijzen van voor de hand liggende vragen over de oorsprong van de pandemie, de pers “alle pretenties van de journalistiek achter zich liet, om CCP-propaganda te produceren”.

De publicatie in januari van een artikel in New York Magazine door Nicholson Baker waarin dezelfde zaak wordt aangevoerd die Trump en GOP-functionarissen sinds vorige winter hadden aangevoerd, roept nuttige vragen op. Waarom probeerden journalisten steeds opnieuw het scepticisme van de Trump-regering over het oorsprongsverhaal van het coronavirus in Peking in diskrediet te brengen? Waarom wachten tot na de verkiezingen om de publicatie van bewijs toe te staan ​​dat het verhaal van de CCP vals was? Zeker, de media gaven de voorkeur aan Biden en wilden dat Trump koste wat kost weg zou gaan – maar hoe zou het vertellen van de waarheid over China en COVID-19 aan de Amerikanen van invloed zijn op de verkiezingskansen van de Democraat?

China heeft veel vrienden in de Amerikaanse pers gekweekt, daarom geven de media Chinese overheidsstatistieken met een strak gezicht door – bijvoorbeeld dat China, vier keer zo groot als de Verenigde Staten, 1 / 100ste van het aantal COVID-19-dodelijke slachtoffers heeft geleden. Maar het belangrijkste feit is dit: bij het legitimeren van CCP-verhalen, dekken de media niet primair China in, maar de Amerikaanse klasse die haar macht, rijkdom en prestige uit China haalt. De boodschap is: ’Nee, Peking is hier echt niet de slechterik, China is een verantwoordelijke internationale aandeelhouder. In feite zouden we China zelfs moeten volgen’. En tegen maart, met de aanvankelijke instemming van Trump, legden Amerikaanse functionarissen dezelfde repressieve maatregelen op aan Amerikanen zoals die door de geschiedenis heen door dictatoriale machten werden gebruikt om hun eigen volk het zwijgen op te leggen.

Uiteindelijk zou de pro-Chinese oligarchie het volledige scala aan voordelen gaan zien die de lockdowns opleverden. Vergrendelingen maakten leidende oligarchen rijker – $ 85 miljard rijker in het geval van Bezos alleen – terwijl ze de kleine bedrijven van Trump verarmden. Door ongrondwettelijke voorschriften op te leggen, normaliseerden stads- en staatsautoriteiten de autocratie. En niet in de laatste plaats, gaven lockdowns het Amerikaanse establishment een plausibele reden om de gekozen kandidaat de nominatie te geven nadat amper een derde van de afgevaardigden had gekozen, en hem vervolgens tijdens de presidentiële campagne uit de spotlights te houden. En toch vertegenwoordigde Joe Biden in zekere zin echt een terugkeer naar normaliteit in de decennia-lange loop van de betrekkingen tussen de VS en China.

Na de verkiezing van Biden riep de Chinese minister van Buitenlandse Zaken op tot een reset van de betrekkingen tussen de VS en China, maar Chinese activisten zeggen dat het beleid van Biden ten aanzien van China al is vastgesteld. “Ik sta zeer sceptisch tegenover een regering-Biden, omdat ik bang ben dat hij China weer haar normale gang van zaken zal laten gaan, wat een 21e-eeuwse genocide op de Oeigoeren is,” vertelde een mensenrechtenactivist na de verkiezingen aan The New York Times. Met Biden als president, zei een ander “is het alsof Xi Jinping in het Witte Huis zit.”

In november circuleerde er een video op sociale media die beweerde een openbare toespraak te documenteren van het hoofd van een Chinese denktank die dicht bij de regering in Peking staat. “Trump voerde een handelsoorlog tegen ons”, zei hij tegen een Chinees publiek. “Waarom konden we hem niet aan? Waarom hebben we tussen 1992 en 2016 altijd de problemen met de VS opgelost? Omdat we daar onze mensen hadden. In Amerika’s inner circle hebben we een paar oude vrienden. ” De dankbare menigte lachte met hem mee. “Gedurende de laatste drie tot vier decennia”, vervolgde hij, “hebben we geprofiteerd van de inner circle van Amerika. Zoals ik al zei, Wall Street heeft een zeer grote invloed … Vroeger kregen we veel steun van hen. Het probleem is dat hun invloed sinds 2008 afneemt. Het belangrijkste was dat Wall Street na 2016 geen controle had over Trump … In de handelsoorlog tussen de VS en China probeerden ze te helpen. Mijn vrienden in de VS vertelden me dat ze probeerden te helpen, maar dat konden ze niet. Nu Biden de verkiezingen heeft gewonnen, hebben de traditionele elites, de politieke elites, het establishment terug een zeer nauwe relatie met Wall Street. “

Is het waar? Het kleine fortuin dat minister van Financiën Janet Yellen heeft verdiend door simpelweg voor Wall Street-publiek te spreken, is een kwestie van publieke informatie. Maar ze had harde woorden voor Peking tijdens haar hoorzitting in januari, en bekritiseerde zelfs de CCP voor “afschuwelijke mensenrechtenschendingen” tegen de Oeigoeren. Maar de cv’s van Biden’s keuze voor de hoogste nationale veiligheidsposten vertellen een ander verhaal. Biden’s keuze als directeur van de nationale inlichtingendienst, Avril Haines, en staatssecretaris Antony Blinken werkten bij een Beltway-bedrijf genaamd WestExec, dat kort voor de verkiezingen het werk dat ze deden voor de CCP van hun website verwijderde.

Colin Kahl, die al jarenlang beveiligingsmedewerker van Biden was, en aanklopte voor de nummer 3-plek in het Pentagon, werkte bij een instituut van Stanford University dat verbonden is met Peking University, een universiteit die wordt gerund door een voormalig CCP-spionagechef en reeds lang door westerse Inlichtingendiensten wordt aanzien als een veiligheidsrisico.

Als hoofd van de denktank Center for American Progress werkte Biden’s keuze voor directeur van het Office of Management and Budget, Neera Tanden, samen met een uitwisselingsorganisatie tussen de VS en China die was opgericht als een front “om bronnen van potentiële oppositie te coöpteren en te neutraliseren ten aanzien van het beleid en de autoriteit” van de CCP, en “overzeese Chinese gemeenschappen, buitenlandse regeringen en andere actoren te beïnvloeden om acties te ondernemen of standpunten in te nemen die Peking steunen.”

Biden’s speciale assistent voor presidentieel personeel, Thomas Zimmerman, was een fellow aan de Shanghai Academy of Social Sciences, gemarkeerd door westerse inlichtingendiensten vanwege de banden met het Chinese ministerie van Staatsveiligheid.

VN-ambassadeur Linda Thomas-Greenfield hield in 2019 een toespraak op een door de Chinese overheid gefinancierd Confucius Instituut in Savannah, Georgia, waar ze de rol van China bij het bevorderen van goed bestuur, gendergelijkheid en de rechtsstaat in Afrika prees. “Ik zie geen reden waarom China niet in die waarden kan delen”, zei ze. “China bevindt zich in feite in een unieke positie om deze idealen te verspreiden, gezien haar sterke voetafdruk op het continent.”

De familie van Biden kreeg naar verluidt een renteloze lening van $ 5 miljoen van zakenlieden die banden hadden met het Chinese leger, terwijl Biden’s zoon Hunter zijn Chinese zakenpartner de ‘spionagechef van China’ noemde. De reden dat de verslagen over de vermeende banden van Hunter Biden met de CCP door de pers en sociale media voorafgaand aan de verkiezing werden gecensureerd, was niet om hem te beschermen – $ 5 miljoen is minder dan wat Bezos elk uur van de dag heeft verdiend tijdens de pandemie. Nee, voor de pro-Chinese oligarchie was het de bedoeling dat Joe Biden zou worden verkozen om henzelf te beschermen.

Rapporten die beweren dat de regering-Biden de agressieve inspanningen van de regering-Trump om de Chinese technologie-industrie terug te schroeven, zal voortzetten, zijn misleidend. De nieuwe regering zit vol met lobbyisten voor de Amerikaanse technologie-industrie, die vastbesloten zijn om de relatie tussen de VS en China weer op de rails te krijgen. Biden’s stafchef Ron Klain was voorheen lid van de uitvoerende raad van TechNet, de handelsgroep die lobbyt namens Silicon Valley in Washington. De raadsman van het Witte Huis onder Biden is Steve Ricchetti, wiens broer Jeff kort na de verkiezingen werd ingehuurd om voor Amazon te lobbyen.

Yellen zegt dat “China duidelijk onze belangrijkste strategische concurrent is.” Maar de pro-Chinese oligarchie concurreert niet met het land waaruit het zijn rijkdom, macht en prestige put. Chinese autocratie is hun model. Overweeg de inzet van meer dan 20.000 leden van de Amerikaanse strijdkrachten in heel Washington D.C., om veiligheid te bieden voor een inhuldiging van een president die zelden in het openbaar wordt gezien in de nasleep van een uit de hand gelopen protestmars die werd voorgesteld als een staatsgreep; het verwijderen van stemmen van de oppositie van sociale media, samen met het verwijderen van concurrerende sociale mediaplatforms zelf; de ontluikende poging om de Trump-ondersteunende helft van Amerika de toegang tot gezondheidszorg, krediet, juridische vertegenwoordiging, onderwijs en werkgelegenheid te ontzeggen, met als uiteindelijk doel het protest tegen het beleid van de huidige regering te definiëren als ‘binnenlands terrorisme’.

Wat duidelijk lijkt, is dat Biden’s inauguratie de overheersing benadrukt van een Amerikaanse oligarchie die haar relatie met China ziet als een schild en zwaard tegen hun eigen landgenoten. Net als de dertig tirannen van Athene, minachten ze niet alleen een politiek systeem dat de natuurlijke rechten van al zijn burgers erkent, en die door onze schepper zijn begiftigd; zij verachten in het bijzonder het idee dat degenen over wie zij regeren dezelfde rechten hebben als zij. Wees getuige van hun hernieuwd respect voor het idee dat meningsuiting alleen vrij zou moeten zijn voor de verlichte weinigen die weten hoe ze het op de juiste manier moeten gebruiken. Net als Critias en de pro-Sparta-factie gelooft de nieuwe Amerikaanse oligarchie dat de mislukkingen van de democratie het bewijs zijn van hun eigen exclusieve recht op macht – en ze zijn blij om te regeren in samenwerking met een buitenlandse macht die hen zal helpen hun eigen landgenoten te vernietigen.

Wat leert de geschiedenis ons over dit moment? Het slechte nieuws is dat de dertig tirannen in die tijd belangrijke Atheense democraten hebben verbannen en hun eigendommen hebben geconfisqueerd, terwijl ze uiteindelijk naar schatting 5% van de Atheense bevolking hebben vermoord. Het goede nieuws is dat hun heerschappij minder dan een jaar heeft geduurd.